Skip leeft
zich uit in een groen, groen, groen,
groen knollen-knollenland. Het is aannemelijk dat u onwetend bent van het feit
dat een loslopende Noorse Buhund zich bij voorkeur 30-50 meter parallel aan
zijn baas beweegt. Nu bent u op de hoogte. Telkens wanneer wij een afslag
nemen, fluit ik om aan te duiden dat wij van richting veranderen. Skip
registreert het, maar geeft geen gehoor. De autonome hond blikt zelf rond
wanneer hij dit nodig acht. Reageert Skip wél op de fluittoon door om zich heen
te kijken waar die vertrouwde toon vandaan komt, dan rent hij als reactie
hierop verdwaasd naar andere mensen die het dichtst in zijn buurt staan of die
zich op de plek bevinden waar hij ons voor het laatst heeft gespot. Op een
afstand van enkele meters begrijpt hij pas dat wij het niet zijn. Ziet hij ons
wel staan dan spreekt zijn verraste gezicht boekdelen: nah, wat leuk. Jullie
ook hier?! Alsof we niet samen de natuur zijn ingetrokken. Na dat oogcontact
grasduint Skip vrolijk verder in de verkeerde richting, althans dat is onze
uitleg.
uit de bundel Bezige Bu (2015)