Tijdens het graven of
jagen is de gehoorzaamheidsfactor van Skip nul komma nul. Bij het
graven bevinden zijn oren zich onder het aardoppervlak. Een uitstekend excuus
om bovengronds niets te hoeven horen. Op geroep tijdens de jacht krijgen we
geërgerde repliek: een kort verstoord kop opheffen, omdat wij zijn plannen
dwarsbomen. Op eigenwijze speurt hij verder.
Deze wandeling konden we
hem iets aanlokkelijks in het vooruitzicht stellen: W. hield hem een smakelijke
worst voor. Worst die hij gisteren als doggybag had meegenomen na een lang
lopend buffet. De verwachtingen waren hoog gespannen. W. hield de worst
regelmatig met het knisperende plastic zakje omhoog. Begeleid door
jammie-jammie geluiden en vergezeld van het wuivende lekkere handgebaar langs
de oren moest dat de benodigde respons opleveren. Pas nadat Skip overtuigd was
dat er geen konijn op het menu kwam, meldde hij zich likkebaardend: mmm, lekker
worst.
uit de bundel Bezige Bu (2015)
.JPG)
