De nagenoeg
negenjarige Skip gaat druktemakers liever uit de weg. Als jong belegen senior
ben je gewoon niet meer zo gebrand op ongewenste vreemdelingen. Bovendien
storen ze hem bij zijn bezigheden. Voor je het weet wissen ze sporen uit die je
al een uur lang minutieus volgt. Of stort door hun wild getrappel een net door
jou met veel moeite blootgelegde konijnenpijp in. Onze veteraan is buitengewoon
bedreven in conflictvermijdende tactieken: geen oogcontact maken, de andere
hond finaal negeren, zich verstoppen en pas te voorschijn komen als de hond weg
is. Laatste redmiddel is zijn smekende hulpvraag richting mij: mama, mogen
die andere honden weg? Beschikt een soortgenoot over speciale
verleidingstechnieken en heeft Skip niks beters te doen dan wil hij nog wel
eens op een uitnodiging ingaan.
Een jonge
Shiba Inu doet zijn stinkende best om Skip in hem te interesseren. In eerste
instantie beschouwde Skip deze miniversie van zichzelf wel als grappig. Na het
beleefdheden uitwisselen, vond hij het geïmiteer al snel irritant. Slinks
probeerde hij de jonge na-aper kwijt te raken. Behendig laveerde hij over
omgevallen boomstammen op het voor hem overbekende terrein. De snuggere Shiba
had snel in de smiezen dat Skip onmogelijk bij te houden was en gaf op.
De voor
zijn leeftijd erg groot uitgevallen Goldenpup ontweek Skip gewiekst door er met
een boogje omheen te rennen. Deze vond het gedrag van Skip veel te boeiend en
achtervolgde hem. Skip serveerde een voorzichtige snauw uit omdat het nog een
pup is. De hond beantwoordde dit door quasi geschrokken opzij te springen. Dat
vond Skip aardig. Hij zakte door zijn poten om zo aan te geven, dat hij toch
wel in was voor een kennismaking en een beetje dollen. De spelbuigingen waren
van korte duur, want een andere nieuwkomer nam het over. Een buitenkansje, zo
hoefde híj hem niet te lozen.
uit de bundel Bezige Bu (2015)
.JPG)
