 |
| Thuis speelt Skip ter compensatie met zijn pluche konijn |
Skip tippelt tijdelijk verplicht aan het riempje wegens een lichte
blessure. Toch presteert hij het om een konijn in zijn bek te krijgen. Het ging
zo. W. sjokte achter Skip aan door de lage begroeiing. Dat is altijd nog
spannender dan op het saaie paadje blijven, aldus Skip, want je kunt er
onverwacht iets aantreffen. Hij stak zijn neus in de lucht om hem vervolgens
weer over de grond te laten snuffelen. Uit het niets hield hij ineens een dik
konijn in zijn bek. Het bontlijfje was bol opgezwollen met aan weerszijden
uitstaande stijve pootjes.
Het konijn zag er sereen en patent uit als een
Steiff konijn. Helaas leefde het niet meer – de rigor mortis (stijf worden van
het lichaam) was al ingetreden; het moest ongeveer twee tot zes uur geleden de
dood hebben gevonden. Er waren geen tekenen van myxomatose of wonden. W. hield
zich voor dat het ten prooi was gevallen aan de ouderdom. Voor Skip maakte dat
weinig verschil. Hij troonde triomfantelijk het konijn op het pad met zich mee,
zodat iedereen hem kon bewonderen. Er naderde een jong gezinnetje. Ai. Een bof
dat Skip zijn zojuist verworven trofee wilde ruilen tegen twee markiesjes. Met
een vlotte voetbeweging schoof W. het konijn met een stalen gezicht onder de
rozenbottel: een kleurige en geurige laatste rustplaats.
uit de bundel Bezige Bu (2015)
.JPG)
