Skip ik zijn vroeg
de deur uit. Het natuurgebied langs het Limburgse lintdorp blijkt flink uitgedijd tijdens onze afwezigheid van een week. Skip krijgt carte blanche om
het onderhavige terrein in kaart te brengen. In de spaarstand kruist hij het nu
omhekte veld op de millimeter door. Geregeld neemt hij bodemmonsters (woelt in
verse molshopen) en schouwt hij om de nu ontstane situatie in te schatten. Pas
na een uurtje, als hij toch in botsing komt met het strak gespannen
prikkeldraad dat de lap groen hardvochtig in tweeën splijt, doorziet hij het
plan van de stalkende kraai die op zijn kant-en-klaar maaltje wacht. Skip neemt
voorshands de tijd en vertraagt in plaats van aan te poten met kruien en
graven. Alles moet eerst uitvoerig en driedimensionaal in zijn bums worden opgeslagen. Telkens als we
een stukje verder browsen en Skip de grond induikt, houdt de kraai
verwachtingsvol zijn glanzend zwart met metallic groen kopje scheef. Het mondt
uit in een wedstrijdje tussen leverancier en klant dat de onstuitbare Skip wil
winnen. De mollen geven niet toe. Net voordat de kerkklok twaalf keer slaat,
houdt de kraai het voorgezien. Volhouder Skip zucht opgelucht: hij is er niet
mee uitgescheiden en kan dus met opgeheven hoofd naar huis.
.JPG)
