Er heerst
bijna een serene stilte, totdat burlende herten als achtergrondkoor optreden.
Het klinkt oer en stoer. Dat ze er zin in hebben met deze hitte. In totaal een
liter water verdeeld over twee flessen, tors ik in een linnen tas op mijn rug
voor onze hot dog mee. Bij een
zomerse zon is water een doorslaggevend argument om terug te komen. Het bakje
heb ik deze keer verzuimd in te pakken. Geen nood, van twee handen maak je een
prima holte. Een halve kilometer voor de parking zet ik de tas op het van kleur
verschoten gras. Ranke valse witjes (een dagactief nachtvlindertje) balletten
vlak boven de grond. Het overgebleven bodempje water in de fles giet ik in W.’s
gekomde handen. Een onderhand hongerige Skip blieft liever iets te eten. ‘Drink
op’, maan ik, ‘we moeten nog een end.’ Nee, dank u. Hij duwt zijn snuit
reikhalzend in de tas. Ik lees van zijn ogen af dat hij niet betutteld wil worden. ‘Vooruit,
drink op’, dram ik, ‘daarna mag je een beefje.’
Skip spitst zijn oren en hoort alleen: beefje.
Dat is meer van zijn gading. Voor de show likt hij met twee vluchtige
nonchalante tonghalen als aanstellerige luchtkusjes over de muis van W.’s
linkerhand. Mijn eigen ‘vals witje’ verklapt met een grijns van oor tot oor dat
hij me opzettelijk voor het lapje houdt. We liggen in een deuk: da’s nou
hondenhumor.
.JPG)
