Op een plateau in the
middle of nowhere weiden sinds jaar en dag in weer en wind drie paarden. Het
moet er vreselijk saai voor ze zijn, want elk vertier ontbreekt. Geen
schuilplek, boom of struik, slechts een kaal voormalig voetbalveld. Waar
amuseert een paard zich behalve grazen en meelopen met wandelaars de godganse
dag mee, vraag ik me weleens af.
Skip zorgt voor vermaak.
Honderdduizenden keren liep hij aan de paarden voorbij, wat getuigd van totale
desinteresse. Als mijn aandacht een fractie verslapt, wijkt Skip van het pad af
en bukt hij onder de draad door voor verse vijgen. De edele viervoeters die op
grasmatlengte verwijderd, stonden te dromen, komen nieuwsgierig aan
gegaloppeerd. Ze houden op gepaste afstand halt en kijken toe hoe Skip zich
volstouwt. Miraculeus: waarom zou iemand in hemelsnaam hun kak eten?
Als Skip volzit, heeft hij pas aandacht voor de paarden. Hij blaft één volle blaf om de boel op gang te krijgen. De meest heldhaftige merrie doet een stap naar voren. Skip hoeft slechts twee passen achteruit te zetten om zich in veiligheid te brengen. Skip zou Skip niet zijn als hij koos voor de avontuurlijke variant. Hij gast de wei in. De paarden zetten opgevrolijkt op halve pk’s de achtervolging in. Intussen hebben zich nogal wat wandelaars langs de kant verzameld. Ramptoerisme, want Skip hoeft maar een hengst van een hoef te krijgen en hij is kassiewijlen. Maar de paarden en Skip die weet wat hij doet, vinden dit verzetje veel te leuk. Skip neemt na de sprint de artiestenuitgang en komt via het aanpalende bosperceel euforisch zijn applaus in ontvangst nemen. De paarden geven nog een showtje voor het toegestroomde publiek. Eenmaal thuis zoekt de afgepeigerde Skip meteen het bed op. Veel gehinnik in zijn dromen. Het was me het paardendagje* wel. *Paardendag is een dag van zware en lastige arbeid.
uit de bundel Bezige Bu (2015)
.JPG)
