Het
motregent. Ik had een treurige column gepland over een herfstig bos. Vincent
Bijlo* was me voor. Hij schreef een ode aan de overgang met onovertrefbaar
woordgebruik als ‘bomen wachten geduldig op de striptease van de herfst’, ‘de
ringtones van de natuur’, en ‘elfen die op bankjes in de lach schieten’. Er
miste één ding: de hond.
Skip en ik
knepen een oogje dicht tussen het geboomte waar de herfst stiekem insluipt en
zagen door de oren van Vincent. Een zoevende V zwanen, van blad af rollende
dauwdruppels die in plassen petsen, getweet van muisjes in nat gras, mijn nylon
mouwen die bij elke beweging hoorbaar tegen de jas schuren, nijvere
eekhoorntjes die inzamelingsacties op de grond houden en Skip die het niet na
kan laten ze achterna te gaan, een dwarrelend eikentakje dat vlak voor mij
valt, vrolijke voetstapjes op kiezels. Ik open mijn kijkers en zie een Cocker
Spanielpup, vers uit het nest. Just is de opvolger van baasjes die nog lang na
de dood van hun vorige lieveling Joep zwoeren nooit meer een hond te nemen.
Herfst. We hebben er zin in.
*Cabaretier/schrijver Vincent Bijlo
schreef de column in PUUR NATUUR nr. 22
.JPG)
