Een machtig mooie Noorse Buhund stond onder het kopje herplaatsing op de Scandiasite. We bleven gebiologeerd naar de foto van die jonge blonde god met zijn afgewende snuit staren. Hij veroverde mijn hart in één tel. Hij heet Skip en zocht een nieuw thuis. We hoefden er geen milliseconde over na te denken. We belden voor meer achtergrondinformatie met de fokster die ons na een goed gesprek het nummer van de eigenaars gaf. Het klikte. We spraken af om over drie dagen de hond te komen bezichtigen. Het was heel raar, maar vanaf het moment dat we de internetfoto zagen was het mijn hond. Het duurde voor ons gevoel veel te lang voordat we vol verwachting naar Zeeland reden om onze toekomstige hond op te halen. Had onze intuïtie ons niet bedrogen, zou deze hond voor ons én voor hem de juiste keuze zijn?
De voordeur zwaaide open
en daar stond Skip op een afstandje in de gang. Het was ‘m gewoon en het gevoel
was meteen wederzijds. Voor de eigenaren was het moeilijk om hun hond af te
staan. Ik bewonder hen dat zij kozen voor wat voor Skip het beste was en we
zijn ze nog elke dag dankbaar dat ze veel energie in zijn opvoeding hebben
gestoken. Na een ongedwongen gesprek over alle ins en outs en met de afspraak
voor een proefperiode van twee weken voor beide partijen mochten we hem mee
naar huis nemen. Wij wisten al dat we onze hond niet meer terug zouden geven.
Skip liep weloverwogen met ons mee naar de auto, sprong erin en we reden naar huis.
We wandelen en spelen de
helft van de dag. Dat wil zeggen: wij wandelen en Skip die rent, zwiert,
springt, vliegt en graaft. Het is heerlijk om te zien hoe Skip geniet en hoe
goed hij hier op zijn plaats is. Bij zijn vorige eigenaren wilde hij nog wel
eens weglopen. Dat is wellicht debet aan het zelfstandige karakter van de
Noorse Buhund en misschien was het zijn onbezonnen jeugdig enthousiasme. Wij
geloven graag dat hij op zoek was naar ons. We zijn zielsgelukkig dat we elkaar
gevonden hebben.
uit de dikke pil: Skipkluifjes
.JPG)
