LIJKLUCHT

 

Een etmaal na de bevervondst, ruikt Skip weer lijklucht. Hij leidt me naar een horizontaal gestrekt ruw behaard zwart achterlijf waar de ruggengraat als een steel insteekt. Het komt overeen met een hondenhelft. De lange poten passen niet bij een bever of das. Een horrorlocatie. Skip houdt wijselijk afstand. Ik vind het luguber worden.

Een weiland verder causeren de bazinnetjes van Drentse Patrijshond Moos en Duitse Staande Langhaar Snuf. Moos komt uitdagend aanzetten met een stok in de bek. Hij gromt naar Skip. Protectionistisch gedrag kennen we niet van Moos. Gewoonlijk kruisen ze elkaar om te neuzen en een koekje te scoren. Hoogst merkwaardig.

We rakelen de vondsten op. De beide dames horen het met afschuw aan. Moos’ vrouwtje vindt het al gruwelijk als een blije Moos een opgeduikelde beduimelde vogelvleugel meetroont. We kijken naar Moos die krampachtig met de stok op afstand blijft als hij geroepen wordt. ‘Is die stok nou harig?’ De zongebruinde eigenaresse verbleekt bij het idee alleen al.

Het is inderdaad een verkleurde voorpoot, middelbruin van kleur, met voetzooltjes en nagels als van een hond. Zeker weten doen we het niet. Uiteindelijk heeft een veel stoerdere hondeneigenaresse dan wij de onwelriekende poot van Moos afgepakt en terug de Maas ingegooid. Rest de vraag: waarom duiken er ineens horden lichaamsdelen op langs de waterkant?

Naschrift: Er worden best veel honden vermist, lees ik op internet waar ik informatie probeer te vergaren. Onwetendheid is ondraaglijk voor een eigenaar die wanhopig op zoek is naar zijn verdwenen huisdier. De gevonden lichaamsdelen zijn stroomopwaarts in Limburg aangespoeld. Hoe lang ze in het water hebben gelegen is voor een gewone sterveling niet te schatten. Het is ondoenlijk om te achterhalen wat eraan vooraf is gegaan. Het zou zelfs om dieren uit België of Frankrijk kunnen gaan.

uit de dikke pil: Skipkluifjes