OP HET RECHTE PAD BLIJVEN

Op het rechte pad blijven. Kun je dat leren? Honden die een cursus Verkeersveilige Hond met succes hebben afgesloten, blijven te allen tijde ‘op het pad’ of ‘op de stoep’. Het commando werkt uitstekend mits het eenmaal een ingesleten gewoonte is. Het komt nogal eens van pas. Wil je niet dat je hond de bosjes induikt of plotseling achter een mogelijke prooi aan de weg opschiet, dan biedt zo’n term acuut houvast.

Het verharde grindpad waar we momenteel gaan is weinig bijzonder. Gewoon een rechttoe-rechtaan-pad waarop je voeten droog blijven. Door werkzaamheden is het middenstuk tijdelijk volgestort met bouwafval. Voor de puinhoop kijkt Skip me vragend aan: wat nu? Dat doet hij altijd bij obstakels omdat hij absoluut niet van het pad af mag. Aan geen enkele andere regel houdt hij zich zo strikt als aan deze. Behalve als het mensen betreft. Rent een jogger ons op een smal bospaadje tegemoet, dan blijft hij, met een stalen tronie, hardnekkig volhouden dat hij nooit of te nimmer het pad mag verlaten. Hij zal niet diegene zijn die opzij gaat; de trimmer mag de brandnetels in.

Nou moet ik dus het dilemma van het pad dat zomaar ophoudt te bestaan oplossen. Gaan we terug, lopen we om of slalommen we door het hoge gras? Ik kies voor de laatste optie. Skip vindt het spannend en moet steeds op zijn achterpoten gaan staan om zich te oriënteren.

Al snel ontstaat er door de afsplitsing een alternatieve route en merk je aan het platgewalste gras dat je niet de enige bent die deze koers volgt. Hoe vanzelfsprekend is het eigenlijk dat iedereen buiten de gebaande paden treedt en dezelfde omleiding volgt?

Het pad dat sluimerde in de onbekendheid van zijn bestaan lijkt zelfs serieus genomen te worden. Ineens ligt het er gladgeschoren bij. Is het gehonoreerd met een legale status? En waarom slingert er een tweede baan gebroederlijk langs het ingesleten spoor? Zou er zo’n massale toeloop worden verwacht dat dit van officiële zijde nodig wordt geacht? Deze keer aarzelt Skip geen moment en neemt zelf het initiatief door geen poot op het nieuwe pad te zetten. Ongewoon. 

De ochtend erop signaleren we de mobiele afrastering voor de begrazing met schapen en begrijpen we waarom er gemaaid werd. Skip had meteen in de smiezen gehad dat de tweede baan niet uit kon groeien tot een volwaardig pad, maar hoe? De kudde onnozele schapen zal het worst wezen, voor hen is het weitje het galgenmaal. Weten zij veel. Na het weekend gaan ze volgevreten op transport … naar de Islamitische slachter.

uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)