Pappi zet een ontstemd opaatjesgezicht op: hij ondervindt sinds twee dagen hinder van een onverklaarbare sonore brom in zijn oren. Skip ontdekt de oorzaak. In de vijver klonteren drommen kikkers samen in een zwarte gelatineachtige brei; de kikkerbillen naar beneden gericht, het kopje net boven het waterpeil. Het monotone, brommende geluid dat klinkt als een stationair draaiend motortje, trekt zijn aandacht. Had hij niet aan de lijn gezeten, dat was hij subiet de plomp ingedoken.
Geschrokken springen zonnebadende kikvorsen in gehurkte houding aan de waterkant het stilstaande water in. Skip vliegt alle kanten op. Hij heeft klaarblijkelijk niets geleerd van zijn eerste aanvaring met een pad vorig jaar ‒ hij werd gekust en had minutenlang schuim rond zijn bek, een verlamde tong en aanhoudende niesbuien. Nadat we zijn snuit onder water hadden geduwd en met een zakdoek schoongewreven hadden was het over. Zodra deze kikkers hun klusje hebben geklaard, zal opa’s orenplaag ook over zijn.
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen
.JPG)
