KRAAIENNEST

Een hoop gekijf en gekibbel. Skip duikt zonder nadenken achter de wilgenstruiken waar oorlog woedt. Twee kraaien pikken in op een ekster. Gezamenlijk rollen ze wild over de grond. Scheidsrechter Skip kiest onmiddellijk partij voor de eenling: twee tegen één is oneerlijk. Of het slachtoffer inderdaad hulp verdient, blijft de vraag: het zou kunnen dat de ekster een domme dief is.

Skip is boos en richt zich op, blaft en grauwt tegen de kraaien die zich voor even laten afschrikken en vluchten naar een hoger gelegen tak. Het verenkleed van de ekster zit helemaal in de war, confuus schudt hij zich uit. Skip loopt op de ekster af en gaat beschermend voor hem staan, want de twee kraaien plannen een nieuw offensief. Ze vallen Skip aan. De ekster maakt zich op de grond gauw uit de voeten.

Het is het mijn beurt om in te grijpen. Met wild zwaaiende armen verdedig ik Skip en verjaag zo de kraaien. We lopen snel verder. Waarschijnlijk bevinden we ons in hun territorium en zullen de aanvallen blijven komen. Onderweg zie ik dat Skip niet geheel ongeschonden uit de strijd gekomen is: een klein gaatje boven zijn oog is zijn trofee. Wat een held!

De volgende ochtend valt het kraaienpaar weer zonder pardon aan. Ons vermoeden dat het kraaiennest zich onder de populaire populier bevindt, wordt steeds aannemelijker. Het kan niet anders of de plek is met voorbedachten rade gekozen, want het wemelt er van de takjes en stenen. Papa kraai is op dit moment zo agressief dat hij voorbijgangers bekogelt met alles wat hij in zijn bek kan nemen. Het was misschien handiger geweest als hij voor hun nest een rustiger stekje had uitgezocht.

De slimme ekster heeft misschien het (weer) nest willen gebruiken. Voorst gebruiken ze hun oude nest als wintervoorraadkast. In een gevecht legt een ekster het af tegen een kraai. Kraaien kunnen, ondanks dat ze tot de orde van zangvogels behoren en niet tot de roofvogels, flink schade aanrichten met hun bek. Voor wie onverwacht in hun territorium belandt: loop met een stok boven je hoofd, dan durven ze minder.

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen