SPIEGELEN

 

Wilgen worden weerkaatst in het water dat doorzichtig als glas is. Ik bestudeer twee futen die elkaar in de kronkelige beek uitsloverig het hof maken. IJdeltuiten onder de vogels zijn het met hun wufte kuif, dikdoenerige kraag en praalzuchtige kleuren. Ze roepen verheven fuut, (‘fuut’) alsof ze minachting voor de rest van de wereld hebben. Het toekomstige koppel watertrappelt recht tegenover elkaar en spiegelt een hartvorm. Zo overdreven. Gekke bekken trekken, kopje onder duikelen en synchroon hoffelijke buigingen naar elkaars evenbeeld maken. Alles wordt uit de kast getrokken voor de aanstaande idylle.

Skip is in zijn eigen microkosmos verwikkeld met minder romantische zaken. Hij heeft een heftige reuk in zijn neus die hem richting ontluikende rietkragen drijft. Ondanks dat ik het strikt heb afgeraden, daalt hij behendig het steile talud af dat sinds vanmorgen vol staat met paardenbloemen en pinksterblommen. Skip tracht naarstig een rattennest te ontmantelen. Ik wil het pertinent niet en vraag tevergeefs of hij naar boven wil komen. Een rat vlucht weg. Net voordat Skip achter hem aan het water in wil plonzen, ben ik beneden aanbeland en grijp hem in zijn kraag. Omhoog kijkend zie ik de loodrechte waterkant. Ik lijn Skip aan: hij mag me naar boven trekken. Hij sleurt me met een muizensprong op de begane grond. Ik lig oog in oog met het kleine neefje van de rattus norvegicus die bungelt in Skips bek.

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen