WAARHEEN LEIDT DE WEG?

 

Skip is deze middag zowel routeplanner als navigator. Hij mag kiezen waar we heen gaan. Rechtsaf naar de stad de ontdek-de-snack-route lopen. Of linksaf, wandelen in de uiterwaarden. Da’s zoiets als konijnenbout met ossenhaas vergelijken. Vrij struinen door de natuur, wat dacht jij dan!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DENK AAN JE OGEN

 

Iets verbieden, ‘nee zeggen’, is nooit leuk. ‘Nee’ wordt veelvuldig gebruikt uit gemakzucht of gewoonte. Zet je het woord ‘nee’ spaarzaam in, dan heeft het die ene keer dat het echt nodig is des te meer impact. Ik heb een hekel aan ‘nee verkopen’ omdat ik mijn lieverd van een hond alles gun. Vanzelfsprekend gelden er regels waar hij zich aan moet houden. Maar je onthouden van het gebruik van een afkeurend woord, activeert je om creatiever te zijn in het bedenken van positieve actie. Omdenken noem je dat.

Skip speelde tegen wil en dank een week voor stadse hond. Hij mocht niet jagen en graven om uit te zonderen dat schurende zandkorrels, prikkend struikgewas of striemende takken de linkeroogklachten verergeren. In plaats van te nee-en als Skip de zoveelste muizen-, mollen- of konijnengang wil inspecteren, zeg ik: ‘Denk aan je ogen.’ Hij kijkt er verongelijkt bij, maar het is wonderbaarlijk hoe vlug hij mijn verzoek oppikt. De proefweek is om; het maakte geen sikkepit uit. Skip mag weer op vol vermogen overal induiken. Skip is het echter al zo gewend dat hij me voordat hij de bushbush wil ingaan, mij berustend aankijkt: het zal wel niet mogen hè. Zo sneu, maar wat een blije mus als ik tegenwerp: ‘Het mag, ’t is goed!’ Na luttele minuten de eerste muis. Zijn blije bedremmelde tronie (Skip doodt in reflex en toont daarna compassie) spreekt boekdelen: oef, ik ben het niet verleerd.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DOGTECTIVE

 

De jonge Skip liet na het verplichte basisprogramma het scala aan vervolgcursussen voor wat het was. Hoe leuk het over hekjes springen, een frisbee vangen, door een tunnel razen, een nephaas najagen en apporteren ook mag zijn, het blijft surrogaat voor het echte veldwerk. Avontuurlijk aangelegde Skip had andere verlangens en plannen. Hij leerde ons dat al deze sportieve prestaties het best verenigd kunnen worden in zijn dagelijkse expedities. Springen kun je over een slootje, sprinten doe je achter een konijn, vrij rennen met je haren in de wind, en zelf gevangen huismuizen breng je, net als de kat, vanzelfsprekend naar je baas. Door het ellenlange snuffelen en determineren zijn we heel geduldig geworden. Zonder dat we het wisten was Skip eigenlijk een trendsetter: de neus achterna is het nieuwe sporten.

Nu een hoop honden hun gehoorzaamheidspredicaat verdiend hebben en drommen Nederlandse bazen eindelijk verslingerd zijn aan hondensport verschijnen er alarmerende berichten dat honden nog maar mondjesmaat de gelegenheid krijgen om gewoon hond te zijn. Diepgaand snuffelen en ontdekken schijnt er voor de doorsnee stadse hond niet meer bij te zijn. Honden ‘zien’ de omgeving met hun neus. Voor hen is snuffelen net zo onontbeerlijk als voor ons beelden op het netvlies binnenkrijgen. Je zou kunnen stellen dat honden de geuren op een lantaarnpaal net zo waarderen als wij een fraaie zonsopgang.

Voor honden die niet van de lijn kunnen of mogen, valt er ook van alles te beleven. Verander het ‘verplichte blokje om’ waarbij je zodra hij gepoept heeft rechtsomkeert maakt in een slenterwandeling. Geef en gun je dogtective de kans om zijn neus in andermans zaken te steken. Dat betekent: wachten tot hij het onderzoek heeft afgerond en zelf verder wil. Je zult merken dat je jouw hond een puik plezier doet door regelmatig met hem op snuffeltournee te gaan. Loop jullie route eens achterstevoren of ga samen op verkenning in eigen stad door regelmatig het groen in een andere wijk te ontdekken. Ruiken is een mentale stimulatie en sensatie die het leven voor een hond de moeite waard maakt.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

FLIKFLAK

 

Skip is het vaste demonstratiemodel van het blad Hondenmanieren. We zijn weer met een nieuwe reeks gestart. Dat betekent: trainen en oefenen voordat de daadwerkelijke plaatjes geschoten kunnen worden. Uiteraard gaan we niet exact verklappen welke spelletjes er op het programma staan. Er komt in ieder geval sportiviteit en acrobatiek bij kijken. Skip is altijd in voor spectaculaire sprongen en toeren uithalen. Een dubbele flikflak of handstand-overslag gevolgd door een radslag gaan bij Skip als vanzelf.

W. bukt om kiezelsteentjes te rapen. Met de laatste oefening ‘dooor’ nog in zijn achterhoofd poogt Skip door de benen van zijn baas te rennen - een kunstje dat hij anders NOOIT bij hem flikt. Skip botst vol tegen de bukkende baas zijn arm, en demonstreert tegelijk een flikflak. Skip, een beetje van latex, kwam als een kat op zijn pootjes terecht. De baas lag ondersteboven en dacht aan een gebroken arm. Skips likjes deden wonderen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

JA

Skip polst vaak van te voren of hij iets mag. Hij doet dit met zijn speciaal voor dit doel geprepareerde vragende houding in combinatie met zijn allerliefste expressie. De verzoekjes kunnen betrekking hebben op: of hij even op het andere veld mag snuffelen, in het water mag, naar een bepaalde hond, ander dier of persoon toe mag, of de deur open mag. Natuurlijk vraagt hij alleen mijn toestemming als hij zeker is van het instemmende antwoord ‘ja!’ Twijfelt hij, of weet hij zeker dat ik ‘nee’ zal zeggen, dan laat hij de aanvraag achterwege en doet gewoon wat hij denkt dat hij moet doen. 

uit de dikke pil: Skipkluifjes

VOLMAAKT

 

Tijdens een lange wandeling gedroeg Skip zich meer dan voorbeeldig. Hij bleef braaf aan mij zij, liep vlot mee zonder dralen, ellenlang gesnuffel of langdurige graafwerkzaamheden, gehoorzaamde perfect, gedroeg zich als een geduldige gentleman ten opzichte van andere honden al waren die soms wel erg opdringerig, en haalde geen geintjes uit. Volmaakt zou je zeggen. Maar oh, wat is dat saai.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DEBUTANTENBAL

 

Tyra, ons IJslands logeetje, hadden we tussen Katur en Skip in geleend. Ze had zich zonder aarzelen het grote kussen toegeëigend. Bij de volgende logeerpartij was Skip er. De kennismaking viel in goede aarde. Ze delen dezelfde muizenpassie. Moegespeeld wilden ze beiden op het kussen uitrusten. Tyra deed precies wat Katur bij haar had gedaan en Skip reageerde weer zoals Tyra. Tyra lag zo breed mogelijk en haar oogopslag meldde: ik was hier eerst. Skip probeerde op allerlei manieren Tyra te paaien om er bij te mogen. De stoelendans op het debutantenbal duurde een uur. Tot slot besloten ze er samen op te gaan liggen. De keer erop waren de rollen definitief omgedraaid. Skip was een blijvertje. Het kussen was zijn eigendom. Skip nam bezit van het kussen, Tyra vlijde zich tegen hem aan.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DE GEBETEN HOND

uit de serie losse flodders

Onze IJslandse Hond Katur viel een beetje de voorgeschreven rasstandaard uitgevallen. De weinige keren dat we een tentoonstelling bezochten was het nodig om met de schofthoogte te smokkelen. Tijdens onze dagelijkse wandelingen ontstonden door zijn forse voorkomen weleens schermutselingen met tegenliggers. De officiële reden die we naar buiten brachten was: jaloezie. Katur was aantrekkelijke hond. Het kon niet anders als dat andere honden afgunstig waren.

De feitelijke oorzaak waardoor ruzie ontstond was dat Katur net te groot was voor een middenslag hond, en te klein voor een groot formaat. XL-exemplaren twijfelden of ze hem de baas konden. Een krachtmeting moest dat uitwijzen. Katur ging trouwens nooit op onbekende reuen af, maar vielen ze hem lastig dan was hij niet te beroerd om een robbertje te vechten.

Zo is het met opvolger Skip prettiger wandelen. Hij is echt een allemansvriendje en kan met iedereen goed opschieten. Er is maar één hond die hij niet kan velen. Zij woont helaas aan het einde van onze straat. Het is de achterbakse teef die ooit heel geniepig in Katur heeft gehapt. Skip gaat er vreselijk tegen te keer. Ik vermoed dat hij blaft uit angst. Terecht want ook hij is een potentieel slachtoffer.

Het onvermijdelijke gebeurde. De eigenaren van de teef waren op vakantie. Hun Chow Chow lieten ze achter bij de buren die haar zouden verzorgen en uitlaten. ’s Avonds laat wilde de buurvrouw nog een blokje om met de hond. Terwijl zij nietsvermoedend de voordeur afsloot, trok de hond zich onverwacht los van de riem. De teef had al lang in de gaten dat Skip aan de overkant van de straat liep en zag haar kans schoon. Ze greep hem meteen vast. Dankzij de adequate reactie van W. beperkte de verwonding van Skip zich tot een gat ter grootte van een stuiver. De beet werd verzorgd en de genezing verliep voorspoedig. Skip had wel pech dat hij een week lang niet het water in mocht vanwege infectiegevaar.

De oppas kwam de volgende ochtend vragen hoe het met Skip ging en of er kosten waren. We waardeerden de belangstelling, maar we wilden er geen drama van maken. De eigenaren zijn sympathieke mensen en er was geen sprake van blijvende schade behalve het gekrenkte ego van Skip. Enkele weken later, op een veel te vroege morgen, laat ik Skip zonder goed op te letten, op de automatische piloot, los bij het hondenveld. Uiteraard net als de bewuste teef daar is. Nog een mazzel dat zij wel aangelijnd was.

Skip vliegt er als een dolleman op af. Ik vrees het ergste: hij gaat revanche nemen. Skip blijft echter op twee meter afstand van zijn vijand staan en bedient de hond blaffend en snauwend van repliek. Zijn goedmoedige aard verbiedt hem om te vechten, maar hij wil duidelijk gezegd hebben dat hij geen watje is. Na dit incident had ik gehoopt dat ze quitte staan, dat de kwestie hiermee afgehandeld was. De situatie verslechterde zelfs en ze kunnen elkaar niet meer luchten of zien.

Wanneer de teef (of een van haar familieleden!) voor onze voordeur verschijnt, mokt Skip net zolang tot ze om de hoek van de straat verdwenen zijn. Zelfs de luid spelende radio biedt geen soelaas. Ondanks dat hij haar niet kan zien, weet hij gewoon dat ze in de buurt is. Het is of een sterke of Skip heeft een zeer gevoelig reukorgaan. Wij vinden het best overdreven, maar voor beide honden is het glashelder: this town ain’t big enough for the both of us!

De geschiedenis kreeg tweemaal een onverwacht staartje. We waren koud op de parkeerplaats gearriveerd. Op het terrein liepen allerlei opgetogen soortgenoten los, waaronder een zwarte Chow Chow met de filmsterachtige naam Bibi. Skip keek ons verbolgen aan. Dachten we hem nou écht voor de gek te kunnen houden door zijn gezworen vijand een kleurspoeling te geven en tussen soortgenoten weg te stoppen? Heus, meenden we nou werkelijk dat hem dat vroeg of laat niet zou zijn opgevallen?

Skip stuift met een sneltreinvaart op de look-a-like af. Zijn nekharen rechtovereind en klaar voor een heftige scheldpartij. Pas dan bemerkt hij dat het warempel wel degelijk een andere hond is. Skip probeert zijn gezicht niet te redden en laat een glunderende lach op zijn snoet zien door zelfs zijn bovenlippen om te krullen. Ideaal dat Skip zo’n onwijs gevoel voor humor heeft. We lagen in een deuk.

We schrijven dezelfde periode, ongeveer drie jaar later. Op een duffe morgen gaan we de hoek om. Het flatgebouw ontneemt alle zicht. In de bocht de loslopende Chow en een suffende baas. Wat kan er gebeuren in luttele seconden, denk je. De teef bedenkt zich geen seconde om van de gelegenheid gebruik te maken. Voordat Skip het registreert en ik de baas kan waarschuwen, slaat de hond toe en hapt Skip in zijn achterste. Mijn voet trapt richting botte kop, de baas grijpt haar op tijd weg. Sorry, eigen hond eerst! De baas heeft moeite om de bitch in bedwang te houden. Skip en ik maken ons uit de voeten, voordat de hond zich uit de houtgreep wurmt.

Later zal blijken dat er geen blijvende schade is, maar toch: een beurse bips, een snee in zijn anus en een tegenbeet in zijn staart zijn het resultaat van de onverhoedse aanval. Skip gedraagt zich de resterende dag timide en wil niet zitten. Ik stop een luchtig briefje in de bus, waarin ik laat weten dat het gebit van hun hond nog dik in orde is en of ze voorgoed willen beseffen dat hun hond geen allemansvriendje is en aan de lijn hoort. Ze blijven vriendelijke groeten, maar geven geen reactie op de onhebbelijke gebeurtenis.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

ROODKAPJE SYNDROOM

 

De zon en het lentelied van de merels trekt iedereen naar buiten. In onze bandeloze tuin worden we verwelkomd door de eerste twee citroenvlinders. Uitslovers die elkaar proberen af te troeven door steeds ingewikkeldere loopings te maken. Ze waarderen het dat we geen aangeharkt grondstuk hebben. De mussenclub doet retourtjes bamboe - kornoelje. Skip die in de weer is met zijn bullenpees, bekijkt het spektakel, maar onderneemt geen actie zoals het voorgaande voorjaar.

Later die middag wandelen we in een zonnig natuurgebied. Daar is het pas een rotzooitje. We schrikken er van. De goegemeente heeft bezit genomen van het natuurgebied dat er de gehele koudeperiode brandschoon bij lag. Wat ons opvalt: één zonnige dag en werkelijk OVERAL rommel. We vinden stapels onbezorgde reclamefolders, er is fikkie gestookt, afval her en der, opvallend veel lege verpakkingen van McDonald’s, lege flessen, wietzakjes, afgebroken takken en gedoofde kampvuurtjes, een halve inboedel, ter plekke tot scherven gegooide dakpannen. Een aangetroffen lege emmer nemen we mee om vuil in te verzamelen. Na één boslaan is de emmer al vol. Geen beginnen aan.

Ongelooflijk. Eén dag zomer en het natuurgebied is veranderd in een vuilstort. Daarmee is wat mij betreft het bewijs geleverd dat je beter hondenwandelaars die zich met de natuur verbonden voelen, kunt toelaten (in plaats van weren!) en die respect tonen voor alles wat groeit en bloeit, dan dagrecreanten die de natuur misbruiken voor hun eigen egoïstische reden.

Het is zo logisch dat je niet begrijpt dat natuurbeschermers* dat nog steeds niet inzien. Honden en hun eigenaars genieten praktisch elke dag van al dat moois en willen dat graag zo houden in plaats van verstoren. Zij laten geen afval achter. Ergo men ruimt zelfs vaak zwerfvuil op, omdat men niet wil dat honden en andere dieren daardoor iets oplopen.

*Natuurbeschermers beschermen selectief. (Uitheemse) planten of diersoorten waarvan zij vinden dat er te veel zijn of die op de, volgens hen verkeerde plek voorkomen, worden zonder meer uitgedund. Waarom de hond, toch ook gewoon een dier, zo’n status aparte geniet, heeft nog nooit iemand mij kunnen uitleggen. Misschien het Roodkapje syndroom? Arme wolf en zijn nazaten.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

HUISKAMERCONCERT

 

Een opgefokte Skip. Joop* heeft het gepresteerd om tussen de dunne touwtjes van het in allerijl opgehangen vliegengordijn zijn entree te maken: genre ‘tussen de schuifdeuren’ performance. Een intiem huiskamerconcert zouden we best waarderen, maar de woonruimte als openbaar toilet laten gebruiken, is volstrekt onaanvaardbaar. Skip flippert over en achter de bank. Een haastige huiszoeking resulteert in het externaliseren van de brutale vlerk. Skip kwalificeert zich de rest van de dag als uitsmijter: Joop komt er niet meer in!

een bal in de bek ter ontspanning tijdens het posten

*Joop is vernoemd naar onze dierbare overleden wandelvriend Joop Reehuis van hondenvriend Scotty die ook een huismerel had. De stipte merel ontbeet elke ochtend samen met het echtpaar in de keuken.

CRADLE TO CRADLE

 

Het begrip cradle to cradle (van wieg tot wieg) impliceert dat je er vanaf het eerste moment rekening mee houdt dat een ontwerp van top tot teen herbruikbaar is. In de natuur is recyclen vanzelfsprekend. De mus van het nest had allang zitten broeden op hoe haar jonkies er behaaglijk en chic bij zouden kunnen liggen. Ze vlocht van Skips met de wind meegeblazen haren een wollig korfje. Bij onachtzaamheid tijdens het snoeien kwam nest bloot te liggen. Door mijn schuld hadden de kauwen een makkelijk maal. Het voortijdig verlaten nest werd een speelbal voor Skip. Nadat het nest was ontward, gebruikte de herpakte mussenmam het uitgeplozen materiaal voor een nieuw wiegje.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

SCHIJTLIJSTER

 

De oosterburen genieten van een vrije dag in onze regio. Meegenomen is dat ze negen van de tien keer mooi weer meebrengen. De tuindeur staat op de haak. Ik geniet van een vogelfuga. Dat herinnert me eraan: ik moet op de geïmproviseerde voederplank kruimels neerleggen voor de hardwerkende mussenmam van wie het nest met drie hongerige snaveltjes door mijn voortvarendheid bij het snoeien net niet op de composthoop is beland.

Intussen ziet Joop - onze muzikale ‘huismerel’ - de open deur als een vrijbrief om weer ongevraagd binnen te sluipen. Joop is een allesbehalve kopschuwe vocalist die binnen zijn gram wil komen halen. Hij hipt op de bank, neust tussen de collectie designvazen op de wandschappen, beziet de kraakheldere keuken en laat uit misnoegen drie krijten kledders achter. De merel is familje van de lijster. Ze hadden ‘m schijtlijster moeten noemen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

TUINVOGELFESTIVAL

 

Vogels horen erbij, maar ik smelt bij beestjes met bont. Toch genieten Skip en ik waanzinnig van het neergestreken tuinvogelfestival. Voor de fluiters is het een feest met volop fruit, wormen en nectar. Op zonnige zomerdagen is er van circa 5.00 tot 21.30 uur een doorlopend zangconcours van hemelse akkoorden. Het gevederde aanbod van voorstellingen bestaat onder andere uit buitelaars, snelheidsduivels en stuntvliegers. De tijd vliegt als je plezier hebt. Vroege vogels zijn voor de poes is een gevleugelde uitdrukking, daarom haken Skip en ik in de namiddag in.

De nog bruine merel die, koud uit het ei, al bij ons wilde wonen, stelt alles in het werk om zich te onderscheiden. Terwijl de andere hoogslapers kunst- en vliegwerkshows ten beste geven, haalt hij in de piste de gekste fratsen uit om op te vallen. We noemen renmerel naar zijn tegenhanger roadrunner (renkoekoek) én omdat hij vertikt te vliegen. Renmerel houdt wedstrijdjes met zichzelf op het gras, doet silly walks, test de Treibbal, krabt zich als een hond achter de oren, en gaat met jeugdige overmoed mooi zitten voor Skip. Skip die net zo min voor veerwild valt, meent dat hij in het ootje genomen wordt. Renmerel heeft flair, maar hem als protegé onder zijn vleugels nemen om er een huishond van te maken? Dat nooit!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

KERSENPLUK

 

De middagwandeling verruilden we tegen baantjes trekken. In de korte tijd dat de badhanddoek over het tuingaas in de zon hangt te drogen, beleven wij live Animal Planet in onze achtertuin. Skip likt zijn natte haren in de halfschaduw. Hij heeft een meervoud aan lievelingsstekjes in de gaard. Op dit moment luiert hij in het hazenleger onder de bamboeluifel waar hij een 360˚ overzicht heeft. Ik maak zomerfruit in op de veranda. Mickey achterachterneef van, een vadsige huismuis die niet binnen mag, wrijft met beide voorpootjes op mijn zandkleurige Gabor spinrag van zijn snuit. Met mijn wijsvinger aai ik over zijn rug - ik verzin dit niet! Hij blijft tot mijn grote verrassing zitten en krult zijn lange roze staart over mijn rechterschoen. Ik wip mijn voet op. Traag verplaatst Mickey zich naar zijn schuilplaats vlakbij waar hommels stuifmuil en nectar (hun energiebron) opslaan in pockets (voorraadcellen). Skip staart daas voor zich uit op het grasveld. Dan spektakel dat in een ogenblik voorbij is. We zijn getuige van moord met voorbedachten rade. Een torenvalk die ik hier zelden zie, grist met souplesse een donzig vogeljong uit het nest in de boerenjasmijn. Hij plukt het in de kroon van de kersenboom. Als de baas strakjes terugkeert van het golftoernooi gelooft hij nooit wat zich voor onze ogen allemaal heeft afgespeeld.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

LUSTHOF

 

Deemstering. De wilde tuin is een lusthof voor tjilpers, wormenpikkers, pruttelende putters en gorgelende imitators. Morellenmerels bezorgen ons telkens een overslaande hartslag door het serredak met pitten te bekogelen. Foeragerende zwaluwen hoog in de lucht. Twee razen als torpedojagers boven de kornoelje en flippen als een DNA streng. Aanzwellend gegons van schommels van hommels met gele en oranje korfjes aan de kromme pootjes tussen het hardhout van de veranda. Torenkraaien tokkelen op obsolete schoorsteenpijpen. Doffers kuisen hun verenpak op de nok van ons huis. Slaapverwekkende kakofonie, volgens Skip. Hij knikt welterusten. 

uit de dikke pil: Skipkluifjes

KAUWMATERIAAL

 

Vaste rituelen. Op een bot kluift Skip bij voorkeur op een bijeen geharkte hoop bladeren. Runderlapjes neemt hij mee naar zijn mand in de gang. Met de rug naar ons toe kan hij ongezien ongehoord smakken. Kauwstaafjes worden verorberd op het fluwelen matrasje in de eetkamer. Buffelbotjes waar je op dat moment geen trek in hebt, begraaf je voor barre tijden in een ondiepe holte. Is de toegang naar buiten gesperd, dan leg je ze in de hoek van de kamer. En zo zit dat en niet anders!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

MERELMANIA

 

Vol verwachting ligt Skip op de loer op de plek waar hij vermoedt dat de nestvlieders straks de eerste (nood)landing zullen maken. Wat moet je anders als je omwille van hompelpootjes geen wilde spelletjes mag doen. Moedermerel heeft hulp gekregen van de voorheen grote afwezige: paps. Beiden vliegen onvermoeibaar af en aan met voer. De moddervette jongen zijn bijna uit het korfje gegroeid en blikken hongerig over de rand hangend, de wijde wereld in. Herriemakers zijn het. De volgende worm kan niet snel genoeg in hun keeltjes glijden. Hun verendek is bijna gereed, geen kaal plekje meer te zien. In korte tijd mogen ze zelf op zoek naar voedsel, kijken of ze zich dan nog zo verwend gedragen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

VLIEGLES

 

Skip verblijft in het reservaat (het deels afgebakende gazon). Moedermerel hipt op het gras achter het ijzeren gordijn. Mij was het niet opgevallen. Skip wel. Een nestje in de aristolochia (Duitse holpijp). Moeders scheert af en aan met wurmen. Tijdens het schoffelen in eigen tuin stoot ik op enkele vette, die ik spontaan doneer aan de opengesperde bekjes van de twee mereljongen. Ze hebben al blauwige veren op de vleugeltjes. Skip verblijft doelbewust in de tuin. Ik dacht eerst dat hij het pas ingezaaide gras wil behoeden voor vogels die een graantje willen meepikken. Skip wacht met engelengeduld de dag af dat de twee jongen vliegles krijgen. Gewoonlijk heeft veerwild niet zijn interesse, maar bij amateuristisch gefladder net boven de grond maak je wèl een kans. Nauwziend loer ik of moedermerel al de instructrice uithangt. Want op die dag blijft Skip binnen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

JOH, GA FIETSEN!

 

Skip verafschuwt sinds vorige zomer langdurig gerinkel van een specifieke jongensfietsbel. We hadden gehoopt dat deze irreële angst door de lange winter uit zijn geheugen was gewist, dat het ventje zijn fietsje was ontgroeid, was geëmigreerd of een andere hobby had gevonden. Helaas. De speeltuin achter ons huis werd zaterdag bevolkt door kinderen die een hele middag om het hardst kresen en gilden, en het adhd’ertje bleef rondjes draaien op zijn fietsje inclusief aanhoudend gerinkel. Skip afleiden hielp even. Je kunt niet bezig blijven met het uitputtende keeperspelletje en kluitjes van links naar rechts op het gazon gooien. Skip kon het uiteindelijk niet meer aanhoren en vertrok net als Bor de Wolf naar het enge bos - zijn die ouders soms doof? Het enge bos ligt op kantoor onder mijn bureau waar irritante geluiden niet doordringen. Tegenwoordig noteer ik drukke en rustige middagen op de kalender. Op de zevende dag van de week hebben gezinnen bij aantrekkelijk weer hun zondagse uitstapje. Maandag en dinsdag blijven de kinderen op de tussenschoolse opvang. Skip kan dus drie dagen ongestoord buiten genieten van het zonnetje en de hemelse rust voordat op woensdagmiddag het kabaal losbarst. Na de grote vakantie stoort het geluid hem niet weer. Maar de volgende zomer is het weer hetzelfde liedje. Er moet eerst gewenning optreden.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DRIELING

 

Moedermerel krijst paniekerig vanuit de klimop aan de overzijde. Ze kiest voor de expliciete waarschuwingsroep uit haar grote geluidenarsenaal. Het hoort zich aan als een handmatig bediende heggenschaar. Ik wankel op het aluminium keukentrapje om haar kuikens van dichtbij te bewonderen. De vocale tweeling blijkt een drieling. De grootste zit met haar zwaarlijvige lijf daarbij bovenop een beduidend ielere nestgenoot. Omdat de twee, die subtieler om voer piepen dan de dikkerd, zo stilletjes weggedoken zitten, zie je ze amper. Skip vindt mijn belangstelling voor de merels boeiend. Hij verkeert in de veronderstelling dat het korfje dat te hoog hangt, een verrassing in petto heeft. Kreeg hij ze eindelijk te zien? Zou hij eraan mogen ruiken? Lag er een maaltje voor hem in het verschiet? Niets van dit alles. Een langgerekte Skip op het vierde treetje mag ze na weer een dag bewaken en wachtlopen een luchtkusje voor het slapengaan sturen. 

uit de dikke pil: Skipkluifjes

NAAR BUITEN

 

Vandaag is de eerste dag dat je als baas op een beschut plekje in je eigen tuin van de zon kunt genieten. Nog even een drankje voor erbij halen en dan op de stretcher genieten. Senior Skip, die al dagen verlangde om samen buiten te vertoeven, dacht dat het zonnebed voor hem werd klaargezet en was er pontificaal op gaan liggen. En: opgestaan, is plaats vergaan!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

GA NOU POEPEN!

 

Skip heeft de hele dag in de tuin gelummeld. Hij vindt het gezellig als wij daar klussen. Het liefst kijkt hij toe of wij het goed doen, helpen wil hij best. Ploeterplezier. Hij sjouwt voor de show met takken, bijt er enkele doormidden, maakt een schepje zoek, en graaft een kuil waar ik er geen nodig heb. Verder verwacht hij dat ik tussen het schoffelen door polletjes of kluitjes gooi, die hij dan op spectaculaire wijze kan vangen. Tijd of zin om te wandelen heeft hij niet, zelfs niet wanneer ik aandring. Opletten of wij doorwerken, is al vermoeiend genoeg. Als we klaar zijn, wil ik kort gaan zitten voor een welverdiend alcoholisch drankje. Skip rekt zich uit. Terwijl hij dat doet, floept er een keuteltje uit zijn bubips. De tuinplanten overvloedig bewateren kost hem geen enkele moeite, maar bemesten is volgens het grote hondenboek hoogst ongebruikelijk. Dus hup, eerst naar het bos.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

TUINKLUS

 

Eindelijk zitten we in de dubbele cijfers. De wind is afgenomen. De zon schijnt volop en het humeur van iedereen zit ogenblikkelijk in de lift. Behalve de vuilnisman, die ziet de bui al hangen. Hij mag morgenvroeg overvolle GFT containers ophalen. Tuinliefhebber Skip kan daar uren vertoeven: een dichte tuindeur vormt geen probleem. Natuurlijk vindt hij het gezellig als ik erbij ben. Het allerleukst is als ik in de tuin zwoeg, want hij mag graag toekijken hoe ik me uitsloof. Deze keer kan ik best wat hulp gebruiken. De uitgestoken bamboewortels moeten van de kluit worden ontdaan, voordat ik ze in de Kliko dump. Skip scheurt, trekt en schudt ze pol voor pol wild uit. Zeker weten dat de vuilnisophaler ons erkentelijk is.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DAGVAARDING

 

Skip is dol op ‘kluitjes rollen’. Het is een luie variant op met een balletje gooien. Je rent achter het kluitje (of graspolletje) aan, probeert het quasi te pakken te krijgen en bent onmiddellijk startklaar voor een volgende gooi. Apporteren maakt geen deel uit van deze activiteit. In de tuin schoffel ik regelmatig grof, zodat er de volgende dag harde grondklonten liggen die ik kan gebruiken om te gooien of rollen. Schoffelen om enkel het onkruid te wieden, accepteert Skip niet meer. De oogst van gisteren voor vandaag was verregend. Eerst moest er weer een nieuwe voorraad worden aangelegd. ‘Helaas vandaag geen kluitjes rollen’, deel ik een teleurgestelde Skip mee. Hij meent dat ik de kluit belazer en blijft in de tuin. Ik ga naar binnen en laat de deur op een kier. Een kwartiertje later word ik door Skip gedagvaard. Uit zijn half geopende bek valt een alsnog opgeduikelde kluit.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

HEKWERK

 

Voorjaar en zomer mogen we als tegenprestatie voor het bedwingen van het groen en onderhoud van de  gezamenlijke achterom gebruik maken van de naast ons huis gelegen lap grond. In de herfst gaat het slot er weer op en hebben vos, marter, muizen en buurtkatten weer het alleenrecht. De vos komt een kijkje nemen. Skip moet telkens wennen dat de afrastering weer een stuk dichterbij staat. Vorig seizoen hing hij al de eerste dag met zijn snufferd in de donkergroene draad. Pas als de katten hem uitdagen, komt hij in actie en rent met zijn volle gewicht tegen de omheining aan. Dat doet hij geen tweede keer.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

SERVICEBEURT

 

De wijk is uitgestorven. Het lijkt wel of iedereen het Zomerparkfeest bezoekt. Skip zont in het gras. Ik smelt als ik mijn jochie, een moment onwetend dat ik hem bespied, zie liggen. Hij draait zijn koppie om. Ik doe hem een voorstel: ‘Zal ik je borstelen?’ Skip zegt geen nee. Vooraf krijgt hij een massage, als ik die erna zou doen, raken de haren weer in de war. Vooral de strijkbeurt van de wangen en oren kan Skip bekoren. Langdurig komen rug, nek, poten, broek, buik en bef aan bod met de fijne en grove kam, de paarse rubberen paardenborstel. Zijwaarts gelegen kruipt en kronkelt Skip van genot met zijn poten en rekt hij meermaals zijn rug. Nadat de grondige servicebeurt klaar is, is hij lekker loom en zijn we totaal drie meter opgeschoven.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

JONKHEER

 

Skip is sinds we pas geleden een lapje grond erbij hebben gekocht jonkheer van een eigen landgoed. Wij hadden verwacht dat hij zonder nadenken met eigen vlag zijn territorium zou claimen. Een beetje onwennig is het nog. Want net als een vissenkomvis die bij het schoonmaken van zijn aquariumpje in de badkuip van de weidsheid mag profiteren en dat nalaat, blijft Skip vooralsnog op zijn ouwe vertrouwde grondstuk.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

TRANCE

 

Omhoog is blauw. Beneden wordt groen brandhout. Twee baasjes met gehoorbeschermers tegen het kabaal. Het witte herderinnetje Payka en Skip kiezen vrijwillig hun nabijheid. Monotoon geronk van de kettingzaag werkt als een mantra. Beide honden zijn zo in trance.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

ZWIJNEN

 

Het is vroeg donker. Skip wil net zijn mand opzoeken als de bel gaat. De buurman, een van d'Heeren, overhandigt een bakje met medaillons van wild zwijn. Ik laat het aan Skip zien. Die grijpt zijn kans en graait gulzig in de bak. ‘Zo hebben we het graag’, zegt buurman. ‘De andere helft bewaren we voor morgen’, beloof ik Skip. Skip zit nog een uur kaarsrecht kwijlend voor de koelkast, voordat hij mijn toezegging voor waar aanneemt en opgeeft. De volgende morgen had Skip weer zwijn.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

VERSLAVEND

 tuinvertellingen

Met spade en hark werk ik de grond om. Skip, die graag buiten is, slaat mijn geploeter genoeglijk met de voorpoten over elkaar gade. Hij weet hoe verslavend en ontspannend wroeten in de tuin is, hij is immers ook verslingerd aan graven. Het vlot goed. Mist verandert in miezer. Mijn haren worden vochtig, die van Skip houden het droog onder de bamboe. Tegen wandeltijd moet ik nog een vierkante meter. Skip wacht genereus tot de groencontainer afgevuld is. Het karwei is gedaan. Ik houd de modderlaarzen aan omdat we besloten hebben om ouderwets door de uiterwaarden te ploegen. Daar neemt Skip de tijd om overal zijn neus in te steken. Geleidelijk muteert de miezer in dikke druppels. Ik laat me tot op het bot natregenen, Skip zou hetzelfde voor mij doen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

WILDMENU

 

Recht tegenover ons huis woont overbuurman M. met zijn leuke jonge gezin. Horecatycoon M. zwaait de scepter over de keuken van D’Heeren van Baerlo. In de ogen van Skip is hij een God. Hij kent het geluid van zijn bedrijfswagen en weet exact hoe laat hij op pappadag zijn Friese Stabij Sammie uitlaat. Wanneer M. van zijn werk thuiskomt, wacht zijn hond hem blij kwispelend op, ongeacht het tijdstip. Simultaan zwaait Skip op nr. 71 net zo hard mee. Je kunt dat met een korreltje zout nemen, maar het geeft duidelijk aan hoe dol Skip op M. is. Dat heeft alles te maken met het beroep van M.: chef-kok. En laat eten nou net Skips passie zijn. Wildzwijn, zalm, eendenborst, het gaat erin als koek. Vandaag trakteerde M. door een ongelukje in de keuken beide honden op reerug. Bofferds zijn het.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DÉJÀ VU

 

We overnachten nog steeds in de tuinkamer vanwege Skip die op dit moment de tuin prefereert om in te snurken, en vanzelfsprekend de zomerse waarden. W. die systematisch in zijn dromen door haaien wordt achternagezeten, gooide midden in de nacht het dekbed van zich af. Dazend: ‘Er rende een muis over me heen.’ ‘Yeah right, in your dreams, baby’, bagatelliseerde ik.

De ochtend erop pak ik eerst de mop. Skip, die het gewitte plafond telkens afwisselde voor glimmertjes aan het donkere firmament, had voor modderafdrukken op de grauwe leisteen gezorgd. Dacht ik. Als de blubber de grauwe dweil, vaalrood kleurt, heb ik een déjà vu. Skip troont me mee naar de composthoop voorbij het gazon. Daar rust voor eeuwig de door hem gevangen en intussen gesteven Mickey de zoveelste. 

uit de dikke pil: Skipkluifjes

KONINGSDAG 2015

 

De ellendige Brood & Hollandsche Spelen (zoals plee potten gooien) mogen worden afgeschaft. Althans dat zou worden gefluisterd in de wandelgangen van de Koninklijke residentie te Wassenaar. Lex en Max prefereren het defilé zoals Lex’ grootmoeder Julia dat in haar regeerperiode afnam. Niks het land rondtoeren op Koningsdag, maar ontspannen op het bordes de menselijke file aan je voorbij zien trekken. De façade van voormalig paleis Soestdijk dient op Koningsdag om de zwaairelatie met de onderdanen te bekrachtigen.

Skip zag het helemaal voor zich. Aandacht, aanbeden worden en gulle gaven vanuit je luie ligplaats op de treden van je eigen herenhuis. Behalve beveiligingsmaatregelen, behoeven er weinig voorbereidingen te worden getroffen. Skip deed een generale op de stoep en geeft het koningspaar groot gelijk: het defilé mag in herkansing. Een cruciale voetnoot: mag die oranje bloemenzee dan worden ingeruild voor een berg kluifjes?

uit de dikke pil: Skipkluifjes

NACHTDIENST

2.00 a.m. Volgens Skip liggen we onder vuur van grof geschut. Er zijn twee veiligere versies. Ik bied aan: het is een stommelige stoelendans op de burenborrel, of er is overnacht een openluchtbowlingbaan naast ons huis verrezen. De vlammend rode papillotten op mijn hoofd dragen niet bij aan mijn geloofwaardigheid: Help! De vrouw van Thor. Opdonderen!

Onze anders zo stoere Viking spookt rond. Ik versleep mijn matras naar de gang, waar hij zich het veiligst voelt onder het denkbeeldige nooduitgangbordje. Senior ligt hijgend langs me. Rond de klok van drie is het sluitingstijd. Het onweer is overgetrokken en mijn nachtdienst zit erop. Samen stappen we in het bed.

5.00 uur in de ochtend. Zetten de buren de meubels weer op hun plek? Skip vlucht de gang in, waar de voordeur met de meterkastdeur is gebarricadeerd om bliksemflitsen te weren. Vroege dienst. Met matras en al zoek ik mijn heil bij Skip. Na een halfuurtje kunnen we terug naar bed.

’s Middags schijnt de zon aan een wolkeloze hemel en is er geen vuiltje meer aan de lucht. Geradbraakt probeer ik de verloren uurtjes slaap in de bear chair in te halen. Skip is de nachtelijke escapades vergeten. Hij doet ‘rollirolli’ in het gras. Helemaal happy.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

NEPPERDS

 

Een goedgeefse zon, ultramarijne lucht, windluw en dat alles bij een aangename temperatuur. Ik lig in een luie stoel in de tuin en snoei in de overhellende stapel lectuur. Skip, verdekt opgesteld onder de bamboe, geniet na van een gevarieerde wandeling in de oude loop van de rivier. Het beekje konden we droogvoets oversteken omdat het water laag staat, maar Skip wilde juist natte poten en buik. Beter kan het leven bijna niet worden. Een brommende bij verbreekt de rust. Hij snort de tuinkamer in, waar het vliegengordijn nog de grote afwezige is. De bij landt op de zijden bos viburnum. Een mooier compliment kun je als nepperds niet krijgen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

AFZIEN

 

Begin juli 2015. Een hittegolfrecord. De klamheid is moordend. Goedbedoeld bezoeken we de meertjes op het voormalige Floriadeterrein. Skip weigert het water in te duiken. De koperen ploert kent geen genade. ‘Vooruit, alleen poten en buik dan?’ smeek ik. Voordat Skip vlam vat, geef ik hem een geniepig zetje, zodat hij wel moet zwemmen om niet verzuipen. Hij zwemt enkele baantjes voor ons plezier, voordat we naar de uitgang sjokken. Zou het smogalarm een rol spelen, dat de fut beneden alle peil is?

Thuis kan de senior zijn draai niet vinden. De vacht gaat broeien. Skip krijgt het nog benauwder. Hijgen in crescendo. Door de abnormale luchtvochtigheid droogt de vacht niet. Ik gebruik de ventilator als omgekeerde föhn. Hoewel hij de wind niet van voren (en in zijn oren) wil krijgen, merkt Skip dat de waaier verkoeling geeft. De lichaamstemperatuur zakt tot aanvaardbaar niveau.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

VLIEGEND TAPIJT

 

Het vliegend tapijt is een eeuwenoud motief in verhalen en films. Vooral bekend geworden door sprookjes uit Duizend-en-een-nacht en hier als ‘vliegende fakir’ in de Efteling. Skip heeft zijn eigen vliegende tapijt. Door zijn geschravel koerste het nieuw aangeschafte karpet zomaar over het hout richting het oosten. Gauw een antislipmat onder de vintage pers gelegd voordat senior over de zeven zeeën zeilt.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

PUBER

 

Deze dag verblijft het blanke herderinnetje bij ons. Een nanoseconde ligt ze onbewogen. Dan hapt ze in haar eigen staart. Ongevraagd springt ze als een kat bij me op schoot. ‘Je bent veel te groot en te zwaar’, poeier ik haar af. Ze kwispelt laag en zucht diep de overtreffende trap van een uitgeblazen fonteinspuitende walvis. Met een doffe bons laat ze zich op de houten vlonder vallen. Tegen het serredak tikt onophoudelijk een bromvlieg die niet doorheeft dat hij eenvoudig rechtdoor de vrijheid tegemoet kan. Het gezoem vangt tijdelijk haar aandacht. Tot ze met haar oren schudt en zichzelf weerspiegelt ziet in de tuindeur. Argwanend kijkt ze naar het silhouet van haar tweelingzus. Ze veert op en springt op de ligstoel die eigenlijk te smal voor haar is. Jolig bungelen haar voorpoten over de rand.

Ze knippert met haar ogen. Gaap. Ze wil niet toegeven aan de slaap. Ik aai haar. Ze is lief en onstuimig. ‘Het hoort bij je leeftijd’, fluister ik in haar verhoudingsgewijs te grote oren. Zachtjes en speels bijt ze in mijn hand. Ze hoort een onbekend geluid bij de buren. Het is de schuurdeur die door de tocht dichtslaat. Haar oren draaien als een periscoop om het geluid te traceren. Ze blaft kort en rent … naar de voordeur. Een bundel reclameblaadjes valt door de brievenbus. Met de poten op de vensterbank tuurt ze door het raam. Ze wiebelt haar nachtzwarte neus in de lucht. Hatsjie. De geur die ze opsnuift is van een door haar persoonlijk geproduceerde wind. Als ik om haar aanstelleritis lach, gaat ze demonstratief met de rug naar me toe liggen.

Ze is alweer op onderzoek in de tuin. Ze vindt een lang vermiste KONG onder een struik. Het robuuste rubber doorstaat de knaagtest met succes. Ze slobbert gulzig in de vijver. Het merendeel van het water sijpelt tussen haar flodderende lippen-op-de-groei door op de grond. Ze trekt een sprintje over het tuinpad. Ze is snel afgeleid en richt haar aandacht op de geruite deken die opgevouwen in de hondenmand ligt. Behendig zwiert ze hem overboord. Onbeholpen sjort ze het tuinkussen van de stoel naar de mand. Ze kijkt wijs.

Senior Skip volgt haar activiteiten met een gelaten en geamuseerde kijk vanaf de zijlijn: pubers! Met zijn houding geeft hij exact aan wat ik moet doen: gewoon helemaal niets en genieten van haar strapatsen. Ze valt in slaap op de rubberen deurmat. Het vliegengordijn wiegt eentonig heen en weer over haar snuit. Bij elke vlaag beweegt haar ene oor. Skip slaakt een zucht van verlichting. Rust! De stilte is van korte duur. Zo abrupt als ze in slaap gevallen is, zo rap is ze klaarwakker. Ze probeert Skip te charmeren door zijn bek veelvuldig te likken. Als dat niet lukt, gooit ze de rubberen kip in de strijd. Tja, je bent jong en je wilt wat. Uiteindelijk kan Skip het gekakel niet weerstaan. Samen rennen ze het gazon op en doen als de jonge honden.

Als haar baas haar komt ophalen, verkeert het herderinnetje in dromenland. Ze heeft zelfs het belsignaal gemist. Ze strekt lijzig haar voor- en achterpoten voordat ze meeloopt. Bij de voordeur keert ze om. Ze rent terug om me een natte kus te geven. Dag, mal meisje. Tot de volgende keer. Thuis slaapt ze voor het eerst een hele nacht door.

uit de dikke pil: Skipkluifjes