TEGENDRAADS

 

Bomen ruien de kruinen kaal. Het weer sombert op de dag van een belangrijke afspraak. Cruzer en Byker hebben maar één reden nodig om me te laat te laten komen: konijnen achter de afrastering. We menen ze voor te zijn door ruim voor de gevarenzone te keren. Ongeacht de waarschuwing dat ze binnen de omheining moeten blijven, wurmen de boefjes zich door de openingen. Skips middelgroot postuur belet hem erdoor te kruipen. Noodgedwongen blijft hij achter. Het bekende liedje van hopen, geduldig wachten, fluiten en roepen tegen dovemansoren, voltrekt zich. Net binnen de tijd melden de boefjes zich met rode toetjes door bramenjam: zie je wel, niks aan de hand, binnen de tijd gefinisht.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

BACK-UP

 

In het hondenbos tijdens de periode die weersites unaniem als nat hebben aangemerkt. Het is droog en er straalt een flauw zonnetje. Skip kijkt diverse malen achterom. Paranoia? Wij zien en horen niets of niemand. Hij blijft achter als wij door lopen. Skip had Cruzer en Byker die dwars door het gebladerte aangerend komen allang gehoord. Als dat maar goed gaat. Skip draagt ’s middags geen bel. Zonder de meiden en zonder haarwild in de buurt is hij best volgzaam.

Ik houd het gebied aan mijn linkerhand extra in de gaten. Skip wil vast naar de grenskant toe waar de Yeti geparkeerd staat. Cruzer (met bel) trekt zoals was te verwachten haar eigen plan. De twee knijpen er achter mijn rug om rechts tussenuit. Ze steken het omgeploegde korenveld over. Skip (ruim 10 kilo zwaarder dan Cruzer) maakt weinig vaart, bij elke pas zakt hij tot over zijn enkels in de mulle grond weg. Op mijn ‘wacht’ keert Skip om. ‘Braaf. Neem je die donderse Cruzer mee hier naartoe?’ Skip knikt welwillend. 

Dan zinkt hij weg in Cruzers verleidelijke oogopslag. Die vindt hem een mietje als ze zouden gehoorzamen. Ze weet hem te overreden: je weet toch dat we als bendeleden trouw aan elkaar hebben gezworen? Bovendien heb ik back-up nodig: die hele konijnenmikmak kan ik niet in mijn uppie aan. Ik heb niets meer in te brengen. Skip trekt zijn schouders op: ik kan er ook niets aan doen. 'Jaja, jullie bellen zeker! Net als gisteren', denken M. en ik hardop. Met vier man sterk kunnen we ze, door ons op te delen, voor de snelweg vangen.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

WESTERN

 

Het hondenbos was even het decor van een wildwestvertoning. Denk: Ennio Morricone’s muziek ‘once upon a time in the west’ met de onheilspellende harmonica. Het paardenpad verwerd tot een stoffige streep. Bramenstruiken transformeerden in steppenrollers (tumbleweed) die weg tuimelden in de wind. Een patstelling: de cowboys Skip en Cruzer tegenover de plaatselijke sheriffs, alias hun eigenaressen. De grens tussen ernst en luim.

Inzet van het duel, geen gevecht op leven en dood, maar wie hier nu eigenlijk de regels bepaalt. Cruzer en Skip met tekenend pokerface en een orenstand die verraadde dat ze het op een lopen gingen zetten. De vrijbuiters speelden het spel met brille en belandden via de bosrand in het Wilde Westen (het westelijk gelegen verboden woud). M. en ik hadden, wat een verrassing, het nakijken.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

WE BELLEN!

Byker loopt al een tijdje zonder bel. Ze profiteert er flink van dat ze van de radar kan verdwijnen. Telkens neemt ze ongehoord de benen. Wat zullen M. en ik blij zijn als de bestelde koperen bel uit Frankrijk arriveert. Want dan gaat rebel Byker gewoon weer braaf luisteren. Toch?

Een nieuwe glimmende bel pronkt aan haar oranje nylon halsband. De preventieve werking die van de vorige bel uitging, is verdwenen. Of is Byker gewoonweg losgeslagen? Uit voorzorg doen we vrijbuiterende Byker op kritieke kruisingen even aan de lijn. Net te laat. Byker speert richting Duitsland en neemt Skip in haar kielzog mee. Die stokt op het barse commando ‘wacht’. Een koekje doet wonderen. Ook Byker komt opdagen. ‘Braaf’, prijzen we in koor en lijnen ze aan. Op de hoek mogen ze alle twee weer los. Cruzer blijft zekerheidshalve vast. De twee gaan er weer vandoor. De reden dat Byker zo prompt terugkwam, was om Skip op te halen. Cruzer gilt, ze wil mee. Skip kijkt om, Byker heft haar pootje. Ze zeggen nog nèt niet: We bellen!

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

DE BYKER-BEKIJK-HET-MAAR-WEEK

 

Byker is nog steeds bel- en bandeloos. Ze maakt er duchtig misbruik van. Naast de ‘Gekke maandag’ en de ‘Dolle Dwaze Dagen’ die de rebellenbrigade kent, introduceert vooraanstaand lid Byker de Byker-bekijk-het-maar-week. Vers uit de auto zagen we aan haar springerigheid en verende tred dat ze snode plannen uitbroedde. Een gewaarschuwd mens telt voor twee: als er een rebel over de dam is, volgen er meer.

De tijdige vocale ingreep van M. kon niet voorkomen dat ze in het verboden bos verdween. Bekijk het maar zei haar hele houding. Haar zus volgde met het argument: dan heb ik er ook schurft aan! Skip heeft het nakijken: te groot om door de opening te ontsnappen. We gebruiken hem als buffer. Geyip in alle toonaarden windt hem helemaal op. Maar hij is onze enige kans om de dames weer binnen de veilige omheining te krijgen. Skip gilt zo hartverscheurend en onmachtig dat ik bijna besluit om hem over de draad te zetten. We proberen de twee op hun gemoed te werken: ‘Niet leuk om jullie vriendje zo achter te laten, hoor.’ Ze tillen er niet aan. Skip speelt voor de zoveelste keer vliegende keep tijdens een eenzame exercitie. Pas als het duo uitgeteld is, kan M. ze vangen. Cruzer gooit zich lang af op de grond, Byker koelt haar poten in een regenpoel en loert alweer naar ginder, Skip de nestor hangt zijn lange tong in de wind. Ze sloffen naar de auto die een eind uit de buurt staat. Ooit, ooit kopen we vast een karretje voor ze.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

VLIEGENDE KEEP

 

In de Kluifje Kijk, mijn visie op talent in de hondenwereld, zet ik uiteen dat honden meer kunnen dan wij aannemen, of hen toestaan. Door ons eigen gedrag kunnen we ervoor zorgen dat honden hun talenten benutten, of het omgekeerde ervan: we maken ze afhankelijk en hulpeloos. In plaats van de hond bij het minste of geringste te hulp te schieten, wachten we eerst af of de hond zijn probleem zelf kan oplossen.

In het hondenbos jagen de drie rebellen achter de konijnen. Cruzer en Byker achtervolgen het konijn door de omheining van draad. Zij zijn klein genoeg. Skip kan er niet door. Hij spoedt zich naar het poortje en kijkt mij hulpeloos vragend en met een zijwaarts knikje aan: maak jij die poort voor me open? Omdat ik niet op zijn vraag kan ingaan (we willen de honden eigenlijk niet aan de overkant), zoekt hij andere manieren. Eerst probeert hij de poort om de hoek die allicht niet vanzelf opent. Hij krabt met zijn poot aan de houten poort die te zwaar is om mee te geven. Dan probeert hij eronderdoor te kruipen, wat tot onlangs lukte. Helaas voor Skip is er door werkzaamheden puin in de modderpoel gestort, zodat die optie afgestreept kan worden.

Skips drang om naar de andere kant te komen wordt steeds prangender. Hij probeert over de poort te klimmen, wat hij niet voor elkaar krijgt. Tot zover zijn inventieve mogelijkheden. Ik roep: ‘Jij bent vliegende keep, Skip. Als het konijn zo dadelijk deze kant op wordt gedreven, is het jouw beurt.' Dat klinkt hem aannemelijk in de oren. Terwijl Cruzer en Byker proberen het konijn terug door de afrastering te jagen, doet Skip flink zijn best door van links naar rechts te vliegen, klaar om ‘m op te vangen. 

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

HANDEN IN DE ZAKKEN

M. heeft zakken vol koekjes

Herfst! Dat scheelt een jas. Mijn koude handen heb ik in beide jaszakken gestoken. In plaats van samen weg te sjezen, blijven de rebellen om me heen dansen. Ik heb eerst niet door waarom. Hun aanhoudendheid doet me beseffen dat ze een koekje verwachten. Voor onderweg heb ik standaard koekjes in mijn zak. En ‘de hand in de jaszak’ betekent immers: er worden koekjes uitgedeeld. De honden begrijpen niet waarom dit nou zolang moet duren. Ze accepteren geen ‘ik houd mijn handen alleen in de zak omdat ik verkleumde vingers heb’. Voor hen is ‘hand in de jaszak’ een duidelijk signaal: er komt een koekje aan. Ze zullen er toch aan moeten wennen. Ik haal mijn handen uit de zakken en toon ze leeg. Ik bal mijn handen tot vuisten en trek de mouwen eroverheen. Klare taal. De honden rennen weg. Ik stop mijn versteende langzamerhand rode handen terug in de zakken.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

ZIEKENBOEG

 

Afgelopen winter waren we erop beducht. Uiterst voorzichtig schuifelden we over spekgladde paden en wegen. En met succes: geen val- of glijpartijen, we waren heelhuids het bitterkoude seizoen doorgekomen. Sneeuw en ijs waren verdwenen. Wat een opluchting. De rebellen konden van de ankers af en totaal uit hun dak gaan. In zijn enthousiasme buitelde Skip meerdere malen over de kop met als gevolg: rugpijn. We merkten het pas toen hij geen animo vertoonde om konijnen te achtervolgen en overmatig op hout begon te knagen. Dankzij helende behandelingen bij de fysiotherapeut en de magische massages van W. was Skip snel weer fit en kon het winterspek worden afgetraind – Skip weegt elk sprokkelseizoen een pond zwaarder dan normaal.

De weegschaal van Cruzer en Byker sloeg ook iets te ver door en de meiden werden op dieet gezet. De onsjes vlogen eraf, het trio holde en ravotte weer als vanouds, en vooral werd er veel deugnieterij uitgehaald. Het was Bykers beurt om op de reservebank plaats te nemen. Na de behendigheidstraining en grensoverschrijdende boswandelingen hompelde de anders zo zorgeloze Byker. Omdat het wedstrijdseizoen in aankomst is werd de dierenarts wederom geraadpleegd. Diagnose: een slijmbeursontsteking in haar linkerschouder. Het rampzalige advies luidt: zes weken rust en slechts korte stukjes aan de riem lopen. Een drama voor baasjes die graag en veel met hun honden sporten en wandelen, en volkomen onbegrijpelijk voor een actief hondje met een gigantische conditie die helaas niet snapt waarom haar vriendjes achter de konijnen aan mogen en zij aan het lijntje gehouden wordt. Het meest beklagenswaardigst vindt ze vooral dat ze op rantsoen is gezet: minder voer en vooral koekieminderen. Waar blijft het fruitmandje voor de zieke patiënt? Het is onbetwistbaar, Byker is voor even not a happy bunny*. *Tender loving care  -  * Engelse term voor iemand die niet content is.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

DOOIENAKKERTJE

 

Maasjesbos, wat M. en ik voorheen Fun Forest noemden, schijnt het goed te doen als urnenveld. Onlangs lag er een graftak van overleden hondenbaas ‘Wim’. Na de ontdekking van het bolvormige urntje met daarin de asresten van Maasje, vonden we recent nog een urn: een rode piramide met de overblijfselen van Leilay. De omgekeerde vaas staat diagonaal ten opzichte van waar Maasje rustte. Rustte, want nadat Maasjeshof tijdens Halloween werd opgetuigd met toepasselijke schrikeffecten voor de plaatselijke scouting, is bij het opruimen van de horrorattributen ook het urntje verdwenen. Je kunt je daar iets bij voorstellen …

Leilay (voor altijd in ons hart) is al enkele jaren geleden overleden valt op de plaquette af te lezen. M. en ik speculeerden eerder over het waarom van het jaren na dato herplaatsen van een urn. Ons lijkt het nu aannemelijker dat Leilay het hondje van overleden (groot)ouders was. De erfgenamen, die met de-hond-in-de-pot in hun maag zaten, wilden hem op een fatsoenlijke manier kwijt. Wat is dan passender om de hond terug te laten keren naar de eeuwig zingende bossen.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

DE URN

 

De rebellen jagen door Fun Forest, we lopen mee. In het hart stuiten we op een babyblauwe urn. M. verkeerde eerst in de veronderstelling dat het een bal was en tikt er oneerbiedig met de neus van haar schoen tegen. Het onbekende keramieken ding aan de voet van een hoogbejaarde eik rolt op zijn zij. Op het lieve bolvormige geglazuurde potje is een schildje bevestigd met de inscriptie: Maasje 2001. We schrikken eventjes van de macabere vondst: Fun Forest als natuurbegraafplaats? We wuiven de gedachte meteen weg: daarvoor is de maat veel te klein. Eensgezind oordelen we dat het om een klein hondje, een reutje moet gaan.

Het glimmende urntje is er recent geplaatst. Zijn de herinneringen aan het hondje verkleurd? Hebben de eigenaars hun verdriet weggezet in een ongebruikte hoek van hun geheugen en bleef hun lieveling bij de aanblik van het urntje rondspoken in hun sombere gedachten? Hebben ze hun rouwperiode afgesloten door de urn een plekje in zijn lievelingsbos te geven waar ze samen goede tijden hebben beleefd? Of hebben ze ‘m eindelijk los kunnen laten en mag het hondje hier voor eeuwig over de jachtvelden vlinderen?

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

ZOEKACTIE

 

Als onze wandeling vrijwel gedaan is, meldt de slanke Byker zich als eerste vrijwillig én hongerig. Ze is flink afgevallen door het vezelbrokkendieet, waardoor haar halsbandje te ruim zat. Nu is het te laat om het bandje strakker te zetten. Byker is het verloren. Aanknopingspunt is het kruispunt bij de linkse hoek waar we voor het laatst het jachtbelletje hoorden rinkelen. Onze zoektocht concentreert zich daarom op bosvak Fun Forest.

Als een geoliede zoekmachine formeren M. en ik een gesloten linie. De zoekactie wordt bemoeilijkt door de groene kleur van het Rogz for dogs halsbandje en de koperen bel die tussen het herfstige bladgoud nauwelijks opvallen. Hulp van de drie rebellen krijgen we niet. Op onze herhaalde oproep ‘zoek’ doen ze net alsof ze gek zijn en dartelen zogenaamd niet begrijpend om ons heen. Als we de wijde omtrek tevergeefs hebben afgekamd, staken we onze poging. Vermoedelijk is het bandje onvindbaar omdat het is blijven haken in een dichte bramenstruik of konijnenhol.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

MANKEPOOT

 

Aan het einde van de ochtendwandeling, rennen twee van de drie rebellen over het paardenpad naar ons toe. De derde, Byker, strompelt ineengedoken. Een van haar voorpootjes blijkt later gestoken. Vermoedelijk is ze terwijl ze het talud afdaalde om de bocht te nemen gestoken door een insect dat daar in het struikgewas op de loer lag. Van de dierenarts krijgt het arme meisje pijnstilling. De volgende dag kan de morgenwandeling om twee redenen geen doorgang vinden.

In de late middag wandelen we met Skip op de hei. De bel die nog om de halsband zat, betekende voor Skip een vrijbrief om door de woestenij te razen. Meer dan twee uren liet hij zich meevoeren door de wind, ging heuveltje op en heuveltje af, en accelereerde als konijnen hem uitdaagden.

Midden in de nacht wordt Skip wakker van de pijn. Gedeelde smart, is halve smart. Wat lief dat hij met Byker meevoelt. Zijn rechterpols en voetje zijn dik. Heeft hij het van haar overgenomen? De zwelling van Bykers pootje is in de ochtend al geslonken.

Omdat we zeker menen te weten dat Skip niks onder de leden heeft en we niet voor elke wissewasje de dierenarts willen consulturen, gaan we ervan uit dat Skips polsgewricht overbelast is. Als ik aan zijn pols voel, doet de koene Skip die zelden blijkt geeft van een makke namelijk: piep. Het wilde gedoe moet hij met zeer bekopen. Acute au kun je oplossen met Rimadyl. Herstel heeft tijd nodig. De vier komende dagen korte afstanden aan het lijntje lopen is een drama, want de overige drie gezonde pootjes van Skip willen volle vaart vooruit!

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

WATERBEHEER

 

Met dank aan de overvloedige regenval hoefde ik voor de verandering eens geen waterflesje voor de altijd dorstige Skip mee te dragen. Plassen in het hondenbos in overvloed. De bospaden zijn waterwegen. Poelen zijn waterbassins. Na het flesje drinken krijgt Skip steevast een koekje om … weer dorst van te krijgen. Eigenlijk is het ooit begonnen als beloning voor het ‘hier komen’. We maakten handig gebruik van de combinatie warm weer en ‘hier komen’ om Skip zich op commando bij ons te laten melden. Dorst lessen en afkoelen deden hun werk lange tijd net zo goed als beloningskoekje. Dat koekje verdisconteerde Skip er na verloop van tijd zelf in toen het kouder werd - dan heb je een andere vorm van brandstof nodig.

Skip slurpt gulzig van het verse bosnat. ‘Ga maar weer terug naar je vriendinnen Cruzer en Byker in de bosrand’, zegt M. Skip blijft staan en kijkt M. vorsend aan. Die toont zich ontvankelijk. Skip slokt het koekje snel naar binnen in de hoop dat ik het niet gezien heb. Hij lebbert een tweede maal aan in de grote plas. Netjes voor mij zittend met een schuin koppie vraagt hij: koekje alstublieft. ‘Tuurlijk jongen, je had ook nog niks gehad’, veins ik. We reppen nergens over.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

HANDTAM

Bagno rent zoals elke dag vrij door het uitlaatgebied. Als zijn baas fluit, komt de hond niet. Vreemd, want hij is uiterst betrouwbaar in het ‘hier komen’. Naarmate de hond langer uit beeld blijft, fokt zijn baas zich behoorlijk op. Waarom komt de hond niet? Tijdens een rondgang langs bekende plekken, ziet hij zijn hond keurig aan het lijntje lopen bij de eigenaresse van een Border Collie en een Maltezertje.

Boos stapt hij op de vrouw af. Wat haalt zij zich wel niet in haar hoofd? De vrouw had goedbedoeld de ‘zwerver’ zonder halsband die een koekje bij haar kwam halen, behoedt voor kwaad door hem aan te lijnen. Wat ze eenmaal op de parkeerplaats met hem van plan zou zijn, wist ze nog niet.

Wij treffen een dag later een korzelige eigenaar. Verontwaardigd vertelt hij over de troela. Hij is ook gallisch op M. en mij, want het is allemaal onze schuld: wij hebben zijn hond handtam gemaakt. Een dubbel lachsalvo. Nonsens. Het is waar dat autonome Podenco ons na jaren eindelijk vertrouwt, dat hij met onze rebellen rent, en dat hij het geserveerde markiesje gretig van ons aanneemt. Maar hij geeft ons nooit een kans om hem te aaien, laat staan vast te pakken.

We vinden het knap van die mevrouw. Was ze zo gedreven om kennis te maken met de Podenco eigenaar? Had ze de hond met een lasso gevangen of droeg ze altijd een vangnet in haar rugzak voor weggelopen honden? We steken een beetje de draak met de eigenaar. Was hij niet gewoon verontwaardigd dat zijn coole ongenaakbare hond, zich plots liet paaien door zomaar iemand? Was hij teleurgesteld in zijn senior die zich milder door ouderdom, aanhankelijker en toegankelijker opstelt? Na wat plagerijtjes geeft de eigenaar toe dat het best een geestig voor-later-bij-de-openhaard-voorval is.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

REN JE ROT

 

Skip had door de nachtelijke warmte met onderbrekingen gedoezeld. Telkens opstaan van zijn verstikkend kussen en met een bons op het parket ernaast vallen. Cruzer had vanwege de hitte te vast geslapen. Ingerold in haar dekentje had M. haar deze ochtend stevig wakker moeten porren. Byker stond zoals altijd monter paraat.

Het toneel: een patina en brons gekleurd nazomers hondenbos waar de hoge mais met zwierige pluimen en verborgen kolven weldra het veld moet ruimen, en bleekbruine parasolzwammen doen denken aan de onafwendbare herfst. De rebellen deden driehoeksgewijs synchroon hun behoefte. Klaar om je rot te rennen, zou je zeggen. Ze konden met moeite op gang komen. Pas halfweg bij Fun Forest kreeg een konijn hen kortstondig aan de gang. Lusteloos sjokten ze een bosvak verder.

 
M. had compassie met ze en wilde de route inkorten. Ik dacht er het mijne van. ‘Ze kunnen best nog even mee’, zei ik, ‘straks is de zon moordend heet en dan vervelen ze zich thuis. Dit is een onopvallende plichtmatige opmars naar hoog energieverbruik.’ We buigen tweemaal linksaf. De rebellen nemen allemaal een verfrissende slok uit de meegenomen waterbak. Een konijn loodst hen naar een zwaarbeveiligde burcht verscholen onder een berk omboord met bramen. Ze darren er duchtig rond. Na een halfuurtje ‘Ren je rot’ geven we het sein: ‘Naar huis.’ Cruzer laat zich theatraal op de grond vallen. Skip volgt haar voorbeeld. Ineens zijn ze op. Op krachtvoer lopen ze het laatste stukje uit.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

OPEN DE POORT

 

Geregeld wordt de rebellenbrigade bijgestaan door Bagno en zijn Spaanse zus Spider, een moppig mormeltje. Hun baas heeft nog maar net de sleutels uit het contact van de olijfgroene Buick, of ze vliegen al op de rebellen af die op een afstand van een slordige 400 meter te horen zijn. Vaak zijn onze rebellen achter draad bezig. Geen nood. Bagno weet de poort te vinden die wij voor hem open houden, de zwarte minispin schiet dwars door het draad.

Vriendjes ontmoeten en koekjes in ontvangst nemen daarvoor komen ze. Bagno maakt ongeduldige happerdehaps voor de poort als het te lang duurt. Eigenlijk mogen ze niet bij hun baas vandaan, maar die weet onderhand dat de vriendjes en de daarbij behorende traktaties onweerstaanbaar zijn. Bagno, een soevereine hond, vertrouwt erop dat wij de poort weer open maken als hij eruit wil, of als zijn baas hem fluit. Dat is een groot compliment voor ons. Het heeft jaren geduurd voordat hij zich overgaf aan knuffelcontact. Omdat hij op eigen initiatief de lange poten neemt, kijkt Bagno bij het betreden van het afgezette terrein altijd andermaal achterom in de richting waar hij zijn baas heeft achtergelaten. In zijn ogen lezen we tegenwoordig: hij vindt het vast wel goed. Spider, nog steeds dankbaar dat haar baas haar heeft geadopteerd, neemt de knuffels en koekjes in ontvangst en ritsratst heen en weer tussen baas, Bagno, vriendjes en ons. De baas loopt ons nu vaak tegemoet. Hoopt hij ook op een koekje of een knuffel?

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

OVERTUIGD

 

Aan de gang in eigen streek. Op het kleipad vlak langs de rivier zie ik me deze wandeling genoodzaakt om Skip vast te houden: het is er vergeven van de aangelijnde pitjes. In alle kleurcombinaties passeren ze ons. Sommigen kondigen zichzelf aan met veel bombarie, anderen zijn de ijzige koelheid zelve. Ik geef grif toe dat ik stigmatiseer, maar de dolgedraaide dubieuze bruten laden zo wel heel overtuigend de verdenking op zich. Afgelopen week is Byker uit het niets aangevallen door een agressieve pit die zich had losgerukt. Haar redding was onder een geparkeerde auto schuilen. Daarom ben ik alert.

Dat even terzijde. Ik weet niet welke Skip nu angstaanjagender vindt. De enige éminence grise wordt door hem afgeblaft. Blufpoker. Ik ben meteen wakker Pfff. Eindelijk lijkt het safe. Skip hoort aan de overkant van het water gegil. Hij verwart het geluid met dat van Cruzer of Byker. Hij schiet dwars door de dichte begroeiing klaar om ... Hij zal toch niet de reddende engel uit willen hangen en naar de overkant zwemmen?! Holderdebolder ren ik het verderop gelegen struinpaadje omlaag. Daar kan ik Skip nog net aan het handvat van zijn tuig uit het water vissen. Een geluk nog dat ik voor het eerst weer de lange laarzen aanhad, anders had ik natte voeten gekregen.

Het is een crime om hem mee te krijgen. Zijn vriendin schreeuwt om hulp, hij kan haar toch niet in de steek laten! Door zijn aanhoudendheid ga ik hem bijna geloven. Door steeds ‘kom we gaan kijken’ te herhalen, geraken we stapje voor stapje op de dijk. Daar turen Skip en ik op grote hoogte naar de overzijde. Op een bankje zit een dragonderachtige dame geheel gehuld in afslankend zwart met en hondje op schoot dat gilt bij elke voorbijganger. Als ze voor de zoveelste keer krijst, zien we dat de spektakelende Ieniemienie een klein muizig zwart hondje is. Skip had me bijna overtuigd.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

MISLEID

 

Twee sympathieke vriendinnen zijn terug van hun Heimat Feriën. Als ze tijdens hun ochtendrondje in het bos klokkende bellen horen, binden ze hun Ierse Wolfshond voor de zekerheid vast. Hij toonde voorheen nul interesse in schapen, maar je kunt beter voorzichtig zijn. Het lijkt hen dat er een omvangrijke kudde in aantocht is. M. en ik gniffelen als we de aangelijnde hond van het stel zien. Weer twee personen die zich laten misleiden door de bassende bellen van ons hondentrio. Laatst was er een mevrouw die overtuigd was dat er een verdwaalde kat uit de bosjes gered wilde worden.

In der Schweiz, in Ősterreich en vermoedelijk ook in Zuid-Duitsland torst weidevee knapen van bellen om de nek. Denkelijk alleen in de zomer voor de toerist. Bij ons hebben de heideschapen geeneens een bel om. Nog helemaal in Heidi-sfeer waren de beide dames niet bedacht op de klinkende bellen van onze rebellenbende. Ziegenpeter verdween pas uit hun gedachten toen ze onze rebellen gehaast achter een konijn het pad over zagen steken.

Schaterend bazelt een van hen terwijl ze de springerige Yoni losmaakt: ‘Wisten we toch ook!’ M. en ik geven ruiterlijk toe dat we dergelijke misverstanden nog steeds vermakelijk vinden. Op de terugweg, Skip droeg weer zijn groene bolletjestrui*, associeerde een stel met een Weimaraner de bellen met een vroege arrenslee bestuurd door de Kerstman. *In het ruige grasland groeit de gewone agrimonie die Skips vacht bespikkelt met boventallig veel felgroene vruchtjes. Ik mag ze uit de vacht pulken.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

WISSELTRUC

Het kan niet op in het hondenbos. De rebellen maken zich ondanks de afmattende zomerse klamheid ongelooflijk druk. Van het veld, in de struiken, over het pad naar het loofwoud rauzen ze rond. Skip is toevallig de hele tijd beeldig. Cruzer en Byker verschuilen zich onder een reusachtige bramenstruik. We horen gedempte kermgeluiden. Is het een van de aardhondjes? We gaan ervan uit dat het onmachtgeluidjes zijn: de een verbiedt de ander de toegang in de konijnenpijp, of verzucht jankend dat het konijn niet meespeelt.

We wandelen door met Skip, meestal volgen de twee rebelletjes dan vanzelf. Skip vertrouwt het niet of vindt het geluid te spannend. Hij verdwijnt kort in de struiken richting meiden. Zo snel als hij weg was, is hij weer terug. We draaien ons om en roepen: ‘Melden bij het volgende poortje Bitte!’ As we speak vindt de wisseltruc plaats. Eén grote hond is verruild voor twee mini's. Hoe doen ze dat toch? We hebben onze rug nog niet gekeerd of Skip is terug en de meiden zijn weer weg! Eindelijk staan ze ons gedrieën op te wachten bij het poortje met drie uitgestreken snoetjes die ons vertellen: waar bleven jullie nou? Een stelletje oplichters is het!

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

BEDTIJD

bunny hop

Een neergaande zon. Een laatste lichtbundel rolt een taps toelopende trap naar de hemel uit over een versnipperd landschap. Bewegingsloze schapen staan als gestold in de tijd in de kraal gepositioneerd. Alsof we door een frame naar een foto staren. Raadselachtig. De jonge eenhapscrackers zijn des te actiever. Op het grote grasveld is het een heksenket. Schriele jonge rabbies lopen ons gewoon voor de voeten. Skip rent van links naar rechts en van voren naar achteren zonder een tussenstop te maken.

Het is allang konijnenbedtijd. Wat doen die jonkies nog buiten? Aan de verwaarloosde houtwal waar hij ons nogal eens noopt om te wachten, lopen we voorbij. In holen graven is er ditmaal niet bij. Skip spitst zich herderlijk toe op het netjes thuis afleveren van konijntjes in de groei. Hoeveel gas hij ook geeft, het zijn er meer dan hij in zijn eentje aankan. Wat zou hij graag de hulp inroepen van zijn Cruzer en Byker. We beslissen voor hem dat het genoeg is. Het besluit valt onvoorzien in goede aarde. Na anderhalf uur tijgen we in het halfduister op huis aan.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

GEMOLD

 

Een nieuwe dag is aangebroken, een van de molligste bosbewonertjes is nog onkundig van het feit dit zijn of haar afscheidsdag is. We zijn net met de hondenwandeling gestart. In de berm van de weg blijft ons mollenhondje tussen het filigraine Hollands kant van het fluitenkruid hangen. Het oplichtend licht had een mol bovengronds gedreven. Hulpeloos hief het de armpjes omhoog naar de zon.

Een voorovergebogen schaduw. In de hondenbek bungelt ondersteboven de mol. Hij had er geeneens moeite voor hoeven doen, alsof het erin was gesprongen. Omdat de mol nog levend en wel is, overreed ik Skip met een koekje. De bek spert open en de mol dondert naar beneden … waar Cruzer al klaar staat om ‘m op te vangen. Hola, dat was de bedoeling niet.

Zo kon het zijn dat de dood van de onfortuinlijke mol toch nog op Skips conto bijgeschreven kan worden. De wandeling werd voorgezet als treurmars. Stilletjes en bedrukt liepen Cruzer en Byker naast ons. Voorop Skip met de mol. Het was tijdrovend voor hem om een eerbiedige laatste rustplaats voor Mollie of Molleke te vinden. Op de door M. ingezette tonen van 'Brandend zand' en 'Waarheen leidt de weg’ werd de mol door Skip uit het zicht en op een bedje van mos omringd door een paarse bloemenzee, respectvol neergevlijd. R.I.P.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

DRIE KEER FLUITEN

met dank aan buurman/kok Marcel eet Skip reerug

Op het viaduct naar het hondenbos rijden we voorzichtig voorbij aan een man plus ritsbek op de rechterweghelft. Even later snuffelen onze drie rebellen nietsvermoedend tussen plakkaten blauwe lupines in het grote veld. De Ridgeback die we eerder zagen, heeft zich bij hen gevoegd. Dachten we. In een close-up ziet M. dat de vermeende Ridgeback billen, hindedijtjes zijn.

Maar liefst twee reetjes verkeren manhaftig als honden onder de honden in het hondenbos. Ze wanen zich onbespied. We nemen geen enkele schrikreactie waar: dan moet je als kopschuw betiteld ree toch wel heel zeker van je zaak zijn. Pas als de twee zich met opgetrokken pootjes pogoënd uit de voeten maken, maken de honden aanstalten om het geurspoor te volgen.

Zoals ze regulier plegen te doen, beginnen ze bij het begin en achtervolgen ze pas later op zicht. Het spoor wordt afgeraffeld als Skip voluit begint te snoeven. De Duitse damesreetjes die al een flinke voorsprong oostwaarts hebben, worden door de honden tot aan de grens nog voor de show geëscorteerd. Die zien we nooit meer terug, flitst het door onze hoofden. Maar M. heeft eerder deze week met de honden een convenant* gesloten. En succesvol, want op de derde fluittoon maken ze de ommezwaai en keren terug. Een typisch staaltje van de wonderen zijn de wereld nog niet uit. *Eén keer fluiten is attentie, twee keer fluiten is afronden en drie keer fluiten is komen.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

SKIPPI IN TAKKE TEKEN LAND

 

Skip, Cruzer en Byker zijn los in het bos. Net als M. meedeelt dat Byker één meter aflegt in een fractie van een nanoseconde, zijn de schofties al verschwunden. Wij dienen tegenwoordig puur als vervoer, gelijke tred houden is er niet meer bij - het heeft iets met de recente lange trip van de boefjes van doen, ik zal het niet ingewikkeld maken.

Als hun geyip verstomt, tellen we tijd maal het aantal meters. Het kan niet anders of ze zitten in Takke Teken Land: voordeel is dat ze altijd gedrieën blijven. Onze ingeving is correct. Boezemvriend Bagno heeft de belletjes eveneens gehoord en helpt zoeken. Eer wij bij de Duitse bosrand arriveren, zetten de drie weer voet op Nederlandse bodem. M. ziet vooralsnog alleen Skip aan het einde van de grensweg die hen verboden is over te steken. But hey, that’s one giant leap for manking, one small step for a dog om Neil Armstrong te quoten. Skip wacht bij een gefingeerde taxistandplaats. De beide meiden staan verdekt opgesteld in het achterliggend loof zoals stelletjes doen om makkelijker een lift te krijgen.

M. fluit. Perfecte timing! Daar komen ze op hun tandvlees aangekakt. De drie zijn non-stop doorgegaan en he-le-maal kapot. Ze willen water, liggen en uithijgen. Toch moeten ze voor de cruciale cooling down direct op eigen kracht naar de parkeerplaats. In Skips crème vacht spot ik met het blote oog zo elf verstekelingen: takke teken! De dag erna vinden we drie onopgemerkte achterblijvers die zich vastgehaakt hebben in zijn huid. Daardoor staat de teller half juli op vijftig. *Vrij naar Pippi in Taka Tuka land.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

WE ZIJN WEER THUIS

De fleurige flora swingt. Groen, geel en paars vermengd door de wind. De heide staat in bloei. Een standaardzin, maar oh wat is dat overwegend paarse veld machtig mooi. Weerzien na de vakantie. In de auto popelt het illustere trio. We zijn terug op de plek die er al zo lang is als we ons kunnen heugen. Alle bosvakken worden luidkeels aangedaan: we zijn er weer! De campinggasten zijn eerder vertrokken dan vorig jaar. Nu hoefden slechts drie overgebleven tentbewoners te worden gewekt met geblaf en geroep. Skip speurt er naar resten, hij had iets opgevangen over haringen. Er is efficiënt opgeruimd. De meiden steken alvast het pad over waarin diepe bandensporen in de modderige brij zijn achtergelaten. Skip hoort iets ritselen in het struikgewas. Ze zijn er als de skippen bij. Een zwart-witte kat zoekt het hogerop. Hoe die in het hondenbos terecht. Rugwaarts, het groen in. Na weken afwezigheid is er zoveel te doen en te herontdekken.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

BANDELOZE BUITENDAGEN

Zoals elk voorjaar na de boefjesvakantie zijn Skip en Cruzer megahecht. Ze hebben elkaar vreselijk gemist en als je net als Cruzer twee maanden met je zusje zit opgescheept, ben je dubbelblij om je vriendje weer te zien. Logisch dat ze tijdens wilde buiten dagen kostbare verloren tijd moeten inhalen waar ze geen pottenkijkers bij nodig hebben.

Daar staan M. en ik dan, wachtend bij een van de vele poortjes. Het pas herenigde trio schittert voor de tigste keer door afwezigheid. In de natuur worden de bordjes die de toegang tot een bepaalde zone verbieden, mordicus door hen genegeerd. Ach, konden ze toch lezen! Deze drie worden niet graag begrensd, sterker nog: gezamenlijk in het vrije buiten verwilderen ze meteen. Afzonderlijk zo braaf, bijeen gaan de wilde honden als een tierelier naar her te ontdekken gebied.

Eerlijk is eerlijk … alle lof voor de fidele Byker die ons systematisch bijstand komt verlenen. Als we al een tijdje geen belletjes meer horen, gaan we op onderzoek uit. Byker leidt de weg. We vinden Cruzer en Skip in een uithoek waar ze nog nooit zijn geweest; Cruzer met haar kop en schouders vol bramenjam en Skip als een vermoeide versie van zichzelf. Ze mogen gedrieën aan de riem uitlopen tot we bij de parking zijn. Al met al voor iedereen enerverende wandeling. Temeer daar M. krukt na een knieoperatie.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

OPSPORING VERZICHT

 

Het is zo langzamerhand bekend dat de voltallige ledenraad van de rebellenbrigade tijdens collectieve ochtenduitjes elkaars slechte eigenschappen versterkt. Er wordt tegen ons gezegd: eigen schuld, honden die niet luisteren horen aan de lijn. Gelijk hebben ze, maar we gunnen ze de dagelijkse dosis vrijheid in het hondenbos zo. Daarom: ik klaag niet, ik meld slechts.

Een ooggetuigenverslag. Het zijn de hoogtijdagen na de voorjaarsvakantie. Het vele groen bederft ons uitzicht. Rauwelijks koersen samenzweerders Cruzer en Skip richting bestemming onbekend. De terugroepactie heeft geen baat. De hondenoren zijn bereids overgeschakeld op elkaars frequentie: ze horen vanaf nu wat ze willen horen.

In plaats van te miezemuizen en wortel te schieten, ga ik na een kwartiertje zonder resultaat op zoek. Ik hoor en zie ze niet, net als wandelaars wier hulp ik inschakel bij opsporing verzocht. Het zoeken wordt bemoeilijk door bijgeluiden van vogels en motoren. M. circuleert op het punt waar de honden ons achter gelaten hebben - een hond komt altijd terug op de plek waar hij zijn baas voor het laatst gezien heeft. Juist ja.

Na zo’n slordige 40 minuten keren de twee lyrisch terug. Ze zijn zich van geen kwaad bewust, terwijl ze drommels goed weten dat ze fout waren. De verzachtende omstandigheden: a) het bewijs is geleverd dat ze zonder ons op pad kunnen: wij dienen slechts als taxi en tankstation, b) als ze klaar zijn vinden ze zelfstandig de weg terug, en c) ze vonden het zóóó leuk! De afloop: niks aan de hond. De rebellen zijn aan hun glunderende gezichtjes te zien, ingenomen met het leven en zichzelf.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

HERENIGD

 

De natuur grossiert in overdonderend groen: voluptueus blad aan de bomen, varens die hun puntige tong uitrollen, halmen die naar de hemel reikt, zompig gras op een tetse ondergrond en verkwikkende poelen. Het is een feestdag. Skips meiden zijn terug van weggeweest. Na twee maanden zijn de anders onafscheidelijke rebellen weer herenigd. Feilloos pakken ze de draad weer op. De verderfelijke invloed die ze op elkaar hebben, zorgt traditiegetrouw voor kermis. De wandeling wordt een klinkende achtbaan waarin ze eindigen als verraderlijke sjokpaardjes op een draaimolen. Net als M. constateert dat ze braver dan braaf zijn, verdwijnen ze in het korenveld. Onze oproep om terug te keren gaat verloren. We zijn gepiepeld. De kermisklanten rukken op naar het asfalt. We verspreiden ons als de zoekende tentakels van de octopus. De weg vormt alleen een barrière voor de loyale Byker die als eerste bij M. rapporteert. Op het geluid van de belletjes vind ik Skip bij een poortje aan de overkant - logisch, ooit hebben we afgesproken dat als we elkaar zijn kwijtgeraakt we bij het eerstvolgende poortje verzamelen. Cruzer meldt zich daarop ‘vrijwillig’ bij haar vriend. Vergenoegde snuitjes bij die twee: ze hebben het weer geflikt!

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

MISS YOU

 

Skips wandel- en hartsvriendinnen verblijven tijdelijk in een verwegland. Elke morgen rijden we voorbij hun huis zonder te stoppen. Telkens veert hij iets omhoog en tuurt verwachtingsvol door de voorruit van de auto: wachten de meiden bij de bushalte? Tevergeefs. Haast elke morgen huilt hij - toevallig sjeest steeds een gillende ambulance voorbij. Skip mist zijn harem enorm. Tijdens de middagwandeling troffen we een driejarige Jack Russell genaamd Jackie. Ze leek een beetje op Skips hartsvriendin. Skip maakte vreugdesprongetjes van geluk. Totdat hij merkte dat ze iemand anders was. Ze was wel lief, maar wat een deceptie. Thuis vertelde ik Skip die troost zocht in mijn liefdevolle armen, verhaaltjes over de meiden en noemde heel vaak hun namen tot hij in slaap was gewiegd.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

VAKANTIESTRESS

 

Het is al jaren hetzelfde liedje. Steevast in maart heeft Cruzer last van keel- en darmklachten. Zelfs de dierenarts zit ermee in haar maag. Vanmorgen had Cruzer waar haar baasje de hele nacht mee op had gezeten, het buiten bitterkoud. We waren koud begonnen aan de wandeling of ze verzette al geen stap meer. Ze trof het dat W. die dag toevallig mee was. Terwijl Skip en Byker uitbundig blaffend achter sneeuwballen aanrenden, nam W. haar mee naar Skips opa die vlak bij het hondenbos woont. Terwijl de twee boefjes sneeuwverstuivingen en -2° trotseerden, lag Cruzer bij een kamertemperatuur van 25° op haar rug, zodat opa met zijn voeten haar arme buikje pijnvrij kon wrijven. Opa wist ook wel ‘wrijven helpt niet, Rennies wel’, maar hij bedoelde het goed. De allergie is te verklaren. De buikpijn? Van de dokter kreeg Cruzer pilletjes tegen de pollenallergie en spuitjes tegen de misselijkheid en de pijn. Feit is dat ze morgen samen met haar zus op de jaarlijkse voorjaarsvakantie in een mondain hondenhotel zou gaan. En net als ieder jaar … Toch onbewust een beetje last van prerecesstress?

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)

NACHTBRAKER

 

Cruzer zit momenteel niet lekker in haar vel. Steevast elke nacht maakt ze haar baas wakker om even een luchtje te scheppen. Skip en Cruzer zagen elkaar vanmorgen pas weer voor het eerst. Het moet zo zijn dat ze Skip deelgenoot heeft gemaakt van haar nachtelijke escapades. En allicht wil Skip dan net als Cruzer ervaren wat het is om in het donker buiten te zijn. Vannacht maakte hij zijn baas wakker. Die was meteen bereid om deze duistere proefwaarneming te steunen. De tuindeur opent. Opfladderende duiven. Een opgeschrikte merel ontwaakt en begint als vanzelf zijn ochtendriedeltje af te draaien. Daar stonden ze dan midden in de nacht op het gazon van onze tuin. Skip keek wat rond: geen ster of sikkel aan de hemel en geen hond te zien. Iedereen ligt op een oor. Skip vroeg zich af waarom hij ‘s nachts buiten rondspookte. Hij schokschouderde en liep slaapdronken naar binnen, linea recta naar zijn mand. Nachtbraken? Vast en zeker een eenmalig experiment.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)